Jeśli
ktoś zapragnąłby mieć udział w wydaniu następnych moich pism oraz działaniu dla
dobra wspólnej idei „System Miłości” i zdobywania niebiańskiej wiedzy dla
siebie, „Wiedza od Ojca Pio” - to podaję osobiste konto:
Wiesław Matuch BNP Paribas Bank Polska S.A. Konto:902030 0045 1130 0000 1538 6050
w tytule podać DAROWIZNA – aby uniknąć podatku.
Natomiast żeby przesłać kwotę do Polski z zagranicy trzeba podać tak:
PLPK90203000451130000015386050
- Wiesław Matuch Darowizna:
Lub : Wiesław Matuch
90 2030 0045 1130 0000 1538 6050
w tytule podać DAROWIZNA
Wpisać:
PPABPLPK Jak
braknie pola dodać XXX
Założyłem też konto na PayPal -
wiesiorynka@gmail.com Jeśli ktoś chciałby
wesprzeć duchową naszą wspólną oddolną działalność - to jest taka możliwość.
PayPal przekierowuje na moje konto w BGŻ w Polsce. W
tytule podać DAROWIZNA – aby uniknąć podatku. Komfort jest, bo można
korzystać z podstawowych walut z całego świata. Wiesiu
Poniżej są 2 tomy "Wiedzy Ojca PIO" do
pobrania za darmo w pdf. Wiesiu
1521 - Zmarł Ferdynand Magellan. 1791 - Urodził się Samuel Morse. 1792 - Zawiązanie konfederacji targowickiej. 1822 - Urodził się Ulysses Grant, generał i polityk amerykański. 1905 - Urodził się Julian Stryjkowski, pisarz polski. 1915 - Zmarł Aleksander Skriabin, rosyjski kompozytor i pianista. 1931 - Urodził się Krzysztof Komeda, pianista i kompozytor jazzowy. 1997 - Zmarł Piotr Skrzynecki, animator i konferansjer kabaretu Piwnica pod Baranami.
Sobota, 27 kwietnia, 2024 roku. Do końca roku zostało 249 dni. Imieniny obchodzą:
Zyty Felicji Teofila Jana Anastazego Piotra Józefa. Św. Zyta, dziewica (1218-1272). urodziła się w Monsgrati koło miasta Lucca, w rodzinie biednych wieśniaków. Całe życie, od 12 roku, była służącą. Cicha, sumienna, pracowita, uprzejma, prowadziła życie surowe. Zyta była obdarzona darem kontemplacji i ekstaz. Wrażliwa na niedolę potrzebujących i biednych rozdawała im swoje skromne oszczędności. Wstawiły ją cuda, które zapisano przy zastosowaniu formalności notarialnych. Święta jest patronką miasta Lucca; ubogich dziewcząt, pracownic domowych, służących. W IKONOGRAFII św. Zyta przedstawiana jest z dzbanem, w którym woda przemieniła się w cudowny sposób w wino. Bywa ukazywana w fartuchu pełnym kwiatów, w które zamienił się chleb niesiony ubogim.
Św. Teresa
z Avila -
Dzieła św. Teresy Wielkiej...
Zdroje obfite życia prawdziwego nie mogą poić mej duszy spragnionej, póki nie wyrwie się z życia ziemskiego. Więc z głębi duszy tęsknotą trawionej wzywam cię, śmierci! O, wyrwij mię z ciała! Tylko przez ciebie szczęście zdobyć mogę... Przyjdź już! jam w tobie pogrążona cała.
Św. Jan od
Krzyża -
Dzieła św. Jana od Krzyża...
Mój ukochany jest jak gór wyżyny, jak samotne doliny wśród gajów tonące, wyspy osobliwe, jak potoki rozgłośnie szumiące, jak tchnienie wiatru miłośnie wiejące.
Myśli Ojca Anthony de Mello - hinduskiego Jezuity:
Przemijanie - Kiedy stało się rzeczą jasną, że Mistrz wkrótce umrze, uczniów ogarnęło przygnębienie. Uśmiechając się Mistrz powiedział: - Czyż nie rozumiecie, że to właśnie śmierć nadaje piękno życiu? - Nie. Wolelibyśmy - wbrew temu co mówisz, byś nigdy nie umarł. - Wszystko, co naprawdę żyje - musi umrzeć. Popatrzcie na kwiaty - tylko sztuczne nigdy nie umierają.
ŚMIERĆ PILOTA KAMIKAZE - Kenji był japońskim pilotem kamikaze. Przygotował się na śmierć za swój kraj, lecz wojna skończyła się wcześniej, niż się spodziewano i nigdy nie miał szansy umrzeć z honorem. Tak, więc mężczyzna wpadł w depresję; stracił zupełnie chęć do życia i błąkał się apatycznie po mieście niepewny, co ze sobą zrobić. Pewnego dnia powiedziano mu o złodzieju, który trzymał staruszkę jako zakładniczkę w jej mieszkaniu na drugim piętrze pewnego budynku. Policja bała się wkroczyć do mieszkania, ponieważ mężczyzna był uzbrojony, a wiedziano, że jest niebezpieczny. Kenji wtargnął do budynku i zażądał, żeby mężczyzna uwolnił kobietę. Wywiązała się walka na noże, w której Kenji zabił złodzieja, lecz sam został śmiertelnie ranny. Zmarł w chwilę później w szpitalu, mając na ustach uśmiech zadowolenia. Jego życzenie, żeby umrzeć pożyteczną śmiercią, zostało spełnione. Tylko ci czynią Dobro, którzy pozbyli się swego strachu przed śmiercią.
ŻONA NIEWIDOMEGO - Uczenie człowieka niedojrzałego może okazać się ogromnie szkodliwe: Był raz człowiek, który miał bardzo brzydką córkę, więc wydał ją za mąż za ślepca, bo nikt inny by jej nie chciał. Kiedy pewien lekarz zaofiarował się przywrócić wzrok ślepemu małżonkowi, ojciec dziewczyny sprzeciwił się z całej mocy, gdyż obawiał się, że człowiek ten porzuciłby jego córkę. Na temat tej opowieści Sadi stwierdza: "Mężowi brzydkiej kobiety lepiej jest zostać ślepym". A zalęknionym ludziom nie wiedzieć.
Przepiękne teksty wielkiego Jogina Sri Nisargadatty Maharaja (1897 - 1981)
Pytania i odpowiedzi (poniższe teksty, losowo
wyświetlane, dopracowałam na potrzeby
katolików - Wiesław Matuch)
PYTANIE: Jaką korzyść mógłbym mieć z uświadomienia sobie, że nie jestem ciałem? ODPOWIEDŹ: Nawet powiedzenie, że nie jest pan ciałem, nie jest w pełni prawdziwe. W pewnym sensie jest pan wszystkimi ciałami, sercami, umysłami i znacznie więcej jeszcze. Niech pan wniknie głęboko w treść owego "jestem", to się pan przekona. Jak odnajduje pan rzecz, którą zapodział pan gdzieś lub zapomniał? Myśli pan o niej tak długo, aż przyjdzie do pana. Tak i sens owego "jestem" winien pojawić się najpierw. Niech pan się zastanowi skąd owo "jestem" się bierze albo po prostu spokojnie je obserwuje. Gdy umysł zatrzyma się w bezruchu na owym "jestem", doświadczy pan stanu, którego nie można zwerbalizować. Trzeba wytrwale próbować. "Jestem" przebywa przecież w panu bez przerwy, ale dodał pan do niego przeróżne rzeczy: ciało, uczucie, myśli, pojęcia, zewnętrzne i wewnętrzne własności itd. Utożsamianie się z tym wszystkim jest pomyłką. Uważa więc pan siebie za coś, czy pan nie jest. PYTANIE: A więc czym jestem? ODPOWIEDŹ: Wystarczy wiedzieć, czym pan nie jest. Nie musi pan wiedzieć, czym pan jest. Dopóki wiedza oznacza opis w terminach tego, co postrzeżeniowo lub pojęciowo jest już znane, dopóty niemożliwe jest samopoznanie. Tego bowiem czym pan jest, nie można opisać inaczej jak przez zupełne zaprzeczenie. Jedynie co może pan stwierdzić, to "nie jestem tym, nie jestem tamtym". Nie można sensownie orzec: "oto, czym jestem". To, co może pan wskazać jako "to" lub "tamto", nie może być panem. Nie może pan również być "czymś innym". Nie jest pan niczym postrzegalnym czy wyobrażalnym. A jednak bez pana nie może być ani postrzegania ani wyobrażenia siebie. Obserwuje pan jak czuje serce, myśli umysł, porusza się ciało. Sam akt postrzegania wskazuje, że nie jest pan tym, co pan postrzega. Czy bez pana może istnieć percepcja i doświadczenie? Doświadczanie musi do kogoś "przynależeć". Musi być ktoś, kto je uzna za swoje własne. Bez podmiotu doświadczającego nie ma doświadczania. To podmiot doświadczający nadaje realność doświadczeniu. Jaką wartość miałoby dla pana doświadczenie, którego nie może pan przeżyć?
Tęsknota:
Kocham Ciebie jak dawniej. I choć z oczu płynie mi łza. To życzę Ci z całego serca, by Cię ktoś kochał tak jak ja.
Ryszard
Kapuściński:
Powinny istnieć równocześnie dwa rodzaje reportażu. Pierwszy opiera się na aktualnej, bieżącej informacji: stało się dzisiaj to i to. Taki reportaż, opisujący powierzchnię historii, która toczy się na naszych oczach, pozostanie główną strawą środków masowego przekazu. Dla przeciętnego odbiorcy otaczająca nas rzeczywistość i dziejąca się historia przejawiają się bowiem w poszczególnych doświadczeniach. On je dostrzega, ale nie umie ze sobą powiązać. Drugi rodzaj reportażu powinien z potoku dziejących się wydarzeń umieć wysnuć refleksję, próbować nadać pewną logikę temu, co wydaje się alogiczne, i ustalić pewne prawidła tego, co wydaje się pełną anarchią i chaosem.
Cytaty Przemówienia Papieża Jana Pawła II w parlamencie polskim z 11 czerwca
1999
Pielgrzymując po ścieżkach czasu, Kościół właśnie z naszym kontynentem związał swą misję tak ściśle, jak z żadnym innym. Duchowe oblicze Europy kształtowało się dzięki wysiłkowi wielkich misjonarzy i dzięki świadectwu męczenników. Kształtowano je w świątyniach wznoszonych z wielkim poświęceniem i w ośrodkach życia kontemplacyjnego, kształtowano je oczywiście w humanistycznym przesłaniu uniwersytetów. Kościół powołany do troski o duchowy wzrost człowieka jako istoty społecznej, wnosił w europejską kulturę jednolity zbiór wartości. Zawsze trwał w przekonaniu, "że autentyczna polityka kulturalna powinna ujmować człowieka w jego całości, to znaczy we wszystkich jego wymiarach osobowych - bez pomijania wymiaru etycznego i religijnego" (Orędzie do Światowej Konferencji UNESCO poświęconej polityce kulturalnej, 24 lipca 1982 r.). Jakże uboga pozostałaby kultura europejska, gdyby zabrakło w niej chrześcijańskiej inspiracji!
Tęsknota:
Moje marzenia bez Ciebie - nie są marzeniami moje sny bez Ciebie - nie są snami moje życie bez Ciebie - nie jest życiem nawet ja sama bez Ciebie nie jestem sobą!
Rozdział pierwszy NIE JESTEŚ SWOIM UMYSŁEM Największa przeszkoda na drodze do oświecenia Oświecenie – co to takiego? Pewien żebrak od ponad trzydziestu lat siedział przy drodze. Aż tu
któregoś dnia nadszedł jakiś nieznajomy. „Ma pan trochę drobnych?” – wymamrotał
żebrak, machinalnie wyciągając rękę, w której trzymał starą czapkę do baseballu.
„Nie mam niczego, co mógłbym ci dać” – odparł przechodzień, a po chwili spytał:
„Ale na czym ty właściwie siedzisz?”. „Och, to tylko stara skrzynka” –
odpowiedział żebrak. „Siedzę na niej, odkąd pamiętam”. „A zajrzałeś kiedyś do
środka?” – zapytał nieznajomy. „Nie” – odrzekł żebrak. „Po co miałbym zaglądać?
Tam nic nie ma”. „Może jednak zajrzyj” – powiedział przechodzień. Żebrak zdołał
podważyć wieko. Ze zdumieniem, niedowierzaniem i uniesieniem stwierdził, że
skrzynka jest pełna złota. Jestem właśnie tym nieznajomym, który nie ma ci nic do ofiarowania i
radzi sprawdzić, co jest w środku. Nie w żadnej skrzynce, tak jak w
przypowieści, lecz jeszcze bliżej: w tobie samym. „Ale przecież ja nie jestem żebrakiem” – odpowiesz. Ci, którzy nie odnaleźli swojego prawdziwego bogactwa, czyli promiennej
radości Istnienia wraz z towarzyszącym jej głębokim, niewzruszonym spokojem, są
żebrakami, nawet jeśli opływają – we wszelkie materialne dostatki. W świecie
zewnętrznym rozglądają się za ochłapami przyjemności, spełnienia, potwierdzenia
swoich racji, szukają bezpieczeństwa lub miłości, a tymczasem we własnym wnętrzu
noszą skarb, który nie tylko zawiera w sobie komplet wymienionych dóbr, lecz
jest nieskończenie cenniejszy niż wszystko, co świat ma do zaofiarowania. Słowo „oświecenie” przywodzi na myśl jakieś nadludzkie osiągnięcie, a ego
owszem, chętnie podtrzymuje to przekonanie, lecz tak naprawdę wyraz ten oznacza
twój naturalny stan autentycznie odczuwanej jedności z Istnieniem. Pozostając w
tym stanie, jesteś połączony z czymś niezmierzonym i niezniszczalnym, z czymś,
co – choć zakrawa to na paradoks – w istocie jest tobą, a zarazem jest od ciebie
znacznie większe. Oświecenie to inaczej odnalezienie własnej natury, która
wymyka się wszelkim nazwom i formom. Jeśli nie czujesz tej więzi, masz złudne
wrażenie osobności – oddzielenia od samego siebie i od otaczającego cię świata.
Widzisz wtedy siebie – świadomie czy nieświadomie – jako osobny fragment. Budzi
się lęk, a konflikty wewnętrzne i zewnętrzne stają się normą. Uwielbiam tę prostą definicję, w której Budda stwierdza, że oświecenie to
„koniec cierpienia”. Nic w tym nadludzkiego, prawda? Oczywiście jest to
definicja niepełna. Określa ona jedynie, czym oświecenie nie jest: otóż nie ma w
nim miejsca na cierpienie. Ale cóż pozostaje, kiedy już nie ma cierpienia? W tej
kwestii Budda się nie wypowiada, a jego milczenie znaczy, że musisz rozstrzygnąć
ją sam. Budda podaje definicję negatywną, żeby umysł nie mógł stworzyć z niej
przedmiotu wiary ani nadludzkiego osiągnięcia – czyli celu, którego osiągnąć nie
zdołasz. Lecz mimo tego środka ostrożności większość buddystów do dziś wierzy,
że oświecenie to coś w sam raz odpowiedniego dla Buddy, a nie dla nich,
przynajmniej nie w obecnym wcieleniu. Użyłeś słowa „Istnienie”. Czy możesz wyjaśnić, co ono dla ciebie znaczy? Istnieniem jest wieczne, stale obecne Jedno Życie, ukryte w niezliczonych
formach, które podlegają narodzinom i umieraniu. Nie tylko jednak ma ono swoją
siedzibę gdzieś dalej, niż sięgają wszelkie formy, lecz zarazem trwa, utajone
głęboko w każdej z tych form, będąc jej najbardziej wewnętrzną, niewidzialną i
niezniszczalną esencją. Znaczy to, że jest ci dostępne w tej oto chwili jako
twoja własna najgłębsza jaźń, prawdziwa natura. Ale nie próbuj ogarnąć Istnienia
umysłem. Nie próbuj go zrozumieć. Możesz je poznać jedynie wtedy, gdy umysł
znieruchomieje. Kiedy jesteś przytomny, kiedy twoja uwaga bez reszty i z całą
mocą skupiona jest na obecnej chwili, Istnienie daje się odczuć, lecz nie sposób
pojąć je rozumowo. Kto na powrót uświadomi sobie Istnienie i stale przebywa w
owym stanie „czującego uświadomienia”, ten jest oświecony.
Kiedy mówisz Istnienie, czy masz na myśli Boga? A jeśli tak, czemu nie
powiesz po prostu „Bóg”? Słowa tego przez całe tysiąclecia nadużywano, jest więc dziś wyprane z
wszelkiego znaczenia. Owszem, czasem i ja go używam, ale oszczędnie. Przez
nadużywanie rozumiem fakt, że ludzie, którym sfera świętości – cały przeogromny
bezmiar, ukryty za tym słowem – nigdy choćby przelotnie nie zaświtała, z wielką
pewnością siebie szermują słowem Bóg, jak gdyby wiedzieli, o czym mówią. Lub też
wytaczają argumenty przeciwko temu słowu – tak jakby wiedzieli, czym jest to, co
tym sposobem negują. Z takich właśnie nadużyć biorą się rozmaite absurdalne
wierzenia, twierdzenia i egocentryczne urojenia, jak chociażby przeświadczenie,
że „mój czy też nasz Bóg jest jedynym prawdziwym Bogiem, a twój (w a s z) – to
zaledwie fałszywy bożek”, albo słynne oświadczenie Nietschego: „Bóg umarł”. Słowo „Bóg” stało się pojęciem zamkniętym. Sam jego dźwięk natychmiast
tworzy w umyśle pewien obraz; dziś może niekoniecznie będzie to wizja
siwobrodego starca, powstaje jednak myślowe wyobrażenie kogoś lub czegoś
zewnętrznego wobec ciebie; w dodatku ten ktoś (lub coś) prawie zawsze jest – a
jakże – rodzaju męskiego. „Bóg”, „Istnienie” ani żaden inny rzeczownik nie pozwala zdefiniować ani
objaśnić ukrytej za nim niewysłowionej rzeczywistości, jedyną istotną kwestią
jest więc to, czy dane słowo ułatwia ci, czy też raczej utrudnia bezpośrednie
odczuwanie Tego, ku czemu kieruje twoją uwagę. Czy służy jako strzałka, celująca
gdzieś poza zasięg samego słowa, w stronę owej transcendentalnej rzeczywistości?
A może aż nazbyt łatwo poddaje się obróbce, w wyniku której zostaje z niego
tylko tkwiąca w głowie idea, przedmiot wiary, mentalny bożek? Słowo „Istnienie” niczego nie wyjaśnia – podobnie jak słowo „Bóg”. Ma
jednak tę wyższość, że jest pojęciem otwartym. Nie wtłacza niewidzialnej
nieskończoności w kształt bytu skończonego. Nie sposób wytworzyć sobie
jakiegokolwiek umysłowego wyobrażenia o Istnieniu. Nikt nie może twierdzić, że
ma do Istnienia wyłączne prawo własności. Istnienie stanowi samą esencję ciebie
i jest ci bezpośrednio dostępne jako odczuwanie twojej własnej obecności,
świadomość ja jestem, bardziej pierwotna od świadomości, że ja jestem tym czy
owym. Zaledwie mały kroczek dzieli więc słowo „Istnienie” od bezpośredniego
odczucia Istnienia. Co głównie przeszkadza nam w bezpośrednim odczuwaniu tej rzeczywistości? Utożsamienie z własnym umysłem, które sprawia, że myślenie staje się
rodzajem przymusu. Nie móc przestać myśleć to straszliwa przypadłość, nie
zdajemy sobie jednak z niej sprawy, bo prawie wszyscy na nią cierpią, więc
uchodzi ona za stan normalny. Ten nieustanny zgiełk umysłu uniemożliwia nam
dotarcie do sfery wewnętrznego bezruchu i ciszy, nieodłącznie związanej z
Istnieniem. Stwarza też fałszywe, z umysłu zrodzone Ja”, rzucające cień lęku i
cierpienia. W dalszych partiach książki dokładniej przyjrzymy się tej kwestii. Kartezjusz był przekonany, że odkrył najbardziej podstawową prawdę, gdy
wygłosił swoje słynne twierdzenie: „Myślę, więc jestem”. W rzeczywistości dał
jedynie wyraz najbardziej podstawowemu spośród błędnych przekonań: poglądowi,
zrównującemu myślenie z Istnieniem, a tożsamość – zmyśleniem. Ktoś, kto ulega
przymusowi myślenia – czyli prawie każdy – żyje w stanie pozornej odrębności, w
obłędnie zawiłym świecie ciągłych problemów i konfliktów. Świat ten jest
zwierciadłem umysłu, rozpadającego się na coraz drobniejsze cząstki. Natomiast
Oświecenie to stan, w którym jest się całością, osiąga się „jednię”, a więc i
spokój: jednię z życiem w jego jawnej postaci, którą jest świat; a także jednię
z własną najgłębszą jaźnią i z życiem nieprzejawionym: jednię z Istnieniem.
Oświecenie to nie tylko kres cierpienia oraz ciągłych konfliktów wewnętrznych i
zewnętrznych, lecz zarazem wyrwanie się z kołowrotu nieustannego myślenia. Cóż
za niesłychane wyzwolenie! Gdy człowiek utożsamia się z własnym umysłem, powstaje nieprzejrzysty
ekran, utkany z pojęć, etykietek, wyobrażeń, słów, osądów i definicji, który
przeszkadza tworzeniu jakichkolwiek autentycznych więzi. Odgradza cię od ciebie
samego, wcina się między ciebie a twoich bliźnich, między ciebie a przyrodę,
między ciebie a Boga. Właśnie ten myślowy ekran stwarza złudzenie odrębności,
zgodnie z którym istniejesz z jednej strony ty sam, z drugiej zaś – całkowicie
od ciebie odrębna „inność”. Zapominasz wtedy o tym zasadniczym fakcie, że na
poziomie głębszym niż wszelka fizyczna powierzchowność, niż wszelka odrębność
form, stanowisz jedność ze wszystkim, co jest. Zapominasz, czyli przestajesz
odczuwać tę jednię jako oczywisty fakt. Możesz w nią, owszem, wierzyć, ale już
nie wiesz, że jest to prawda. Wiara dodaje czasem otuchy, lecz wyzwolić cię może
jedynie wtedy, gdy potwierdzi ją twoje własne doświadczenie. Myślenie stało się
chorobą. Choroba to coś, co pojawia się, ilekroć następuje zachwianie równowagi.
Weźmy choćby taki przykład: nic w tym złego, że komórki w żywym ciele dzielą się
i mnożą, lecz gdy proces ten trwa bez względu na to, co się dzieje z całym
organizmem, następuje nadmierny rozrost komórek i dochodzi do patologii. Zauważ: umysł jest wspaniałym narzędziem, jeśli ktoś odpowiednio nim się
posługuje. Gdy jednak zastosowania są niewłaściwe, narzędzie zaczyna działać
straszliwie niszczycielsko. Mówiąc ściślej, nie chodzi o to, że robisz z umysłu
niewłaściwy użytek: zazwyczaj w ogóle go nie używasz. To on używa ciebie. I na
tym właśnie polega choroba. Wierzysz, że j e s t e ś swoim umysłem. A to już
jest urojenie. Znaczy ono, że narzędzie przejęło nad tobą władzę. Niezupełnie się z tym zgadzam. Owszem, przez znaczną cześć czasu snują mi
się po głowie bezcelowe myśli. Jestem pod tym względem podobny do większości
ludzi. Zawsze jednak mogę postanowić, że użyję swojego umysłu do jakichś
konkretnych zadań. Raz po raz tak robię. To, że umiesz rozwiązać krzyżówkę albo zbudować bombę atomową, wcale
jeszcze nie znaczy, że używasz swojego umysłu. Psy lubią ogryzać kości, a umysł
lubi wgryzać się w problemy. Właśnie dlatego rozwiązuje krzyżówki i buduje bomby
atomowe. Ciebie ani trochę one nie obchodzą. Zadam ci jedno pytanie: czy
potrafisz w każdej chwili uwolnić się od swojego umysłu? Czy już wiesz, gdzie
masz wyłącznik? Mówisz o tym, żeby całkiem przestać myśleć? Nie, udaje mi się osiągnąć
ten stan najwyżej na parę chwil. Czyli umysł cię używa. Bezwiednie utożsamiasz się z nim, więc nawet nie
zdajesz sobie sprawy, że tkwisz w jego niewoli. To prawie tak, jakbyś był
opętany, nic o tym nie wiedząc, i uważał, że dybuk, który cię opętał, jest
właśnie tobą. Wolność zaczyna się od uświadomienia sobie, że nie jesteś dybukiem
– czyli myślicielem. Świadomość ta pozwala ci obserwować dybuka. Gdy zaczynasz
obserwować myśliciela, uruchamia się wyższy poziom świadomości. Odtąd stopniowo
dociera do ciebie to, że gdzieś poza zasięgiem myśli otwierają się niezmierzone
rejony inteligencji, a myśl jest tylko jej znikomym aspektem. Uświadamiasz też
sobie, że wszystko, co naprawdę ważne – piękno, miłość, twórczość, radość,
spokój wewnętrzny – ma źródło w czymś głębszym niż umysł. Zaczynasz się budzić. Uwalnianie się od swojego umysłu Co właściwie rozumiesz przez „obserwowanie myśliciela”? Jeśli ktoś pójdzie do lekarza i powie, że słyszy w głowie jakiś głos,
lekarz najprawdopodobniej odeśle go do psychiatry. Sęk w tym, że prawie ze
wszystkimi ludźmi dzieje się coś bardzo podobnego: przez cały czas słyszą w
głowie jakiś głos albo kilka głosów. Są to przejawy mimowolnych procesów
myślowych, które możemy w każdej chwili zatrzymać, ale nie zdajemy sobie z tego
sprawy. Nieustanne monologi lub dialogi. Zdarzało ci się pewnie spotykać na ulicy ludzi, którzy ciągle do siebie
gadają czy mamroczą. Nie tak znów bardzo różni się to od tego, co robisz ty sam
i wszyscy inni „normalni” osobnicy, tyle że wy nie przemawiacie do siebie na
głos. Wewnętrzny mówca komentuje, snuje domysły, osądza, porównuje, narzeka,
lubi, nie lubi i tak dalej. To, co mówi, niekoniecznie ma jakikolwiek związek z
sytuacją, w której właśnie się znajdujesz; może to być wspomnienie bliskiej lub
dalekiej przeszłości, przymiarka do hipotetycznych przyszłych sytuacji bądź
fantazje na ich temat. Gdy w grę wchodzą przyszłe zdarzenia, wewnętrzny mówca
często wyobraża sobie, że coś idzie nie po jego myśli, powodując fatalne skutki;
popada wtedy w tak zwane zatroskanie. Czasem tej ścieżce dźwiękowej towarzyszą
wizje lub „filmy mentalne”. Nawet jeśli głos wewnętrzny mówi coś, co wyraźnie
się wiąże z bieżącą sytuacją, interpretuje ją w kategoriach przeszłości. Dzieje
się tak dlatego, że głosem tym przemawia ten aspekt twojego umysłu, który jest
owocem gruntownej tresury, ukształtowany przez całą twoją przeszłość i przez
zbiorową, odziedziczoną po przodkach umysłowość kulturową. Widzisz zatem i
osądzasz teraźniejszość przez pryzmat czegoś, co już przeminęło, uzyskujesz więc
całkowicie wypaczony obraz. Nierzadko się zdarza, że głos wewnętrzny jest
najgorszym wrogiem tego, w kim się gnieździ. Wiele osób żyje, nosząc we własnej
głowie dręczyciela, który nieustannie je atakuje, poddaje rozmaitym karom i
wysysa energię życiową. Bywa to źródłem nieopisanych cierpień i nieszczęść, a
także chorób. Mam jednak dobrą wiadomość: możesz się uwolnić od swojego umysłu. Jest to
jedyna szansa prawdziwego wyzwolenia. Pierwszy krok możesz zrobić choćby teraz.
Postaraj się jak najczęściej wsłuchiwać w głos, przemawiający z wnętrza głowy.
Zwracaj szczególną uwagę na wszelkie powtarzające się schematy, myślowe refreny
– stare płyty gramofonowe, które grają ci w głowie być może od wielu lat. To
właśnie nazywam „obserwowaniem myśliciela”. Innymi słowy – słuchaj głosu,
rozbrzmiewającego w twojej głowie, bądź w niej jako przytomny świadek. Kiedy słuchasz tego głosu, zachowaj bezstronność. Nie osądzaj ani nie
potępiaj niczego, co słyszysz, jeśli bowiem postanowisz zostać sędzią, będzie to
dowód, że ten sam głos zakradł się z powrotem kuchennymi drzwiami. Wkrótce
zobaczysz, jak się sprawy mają: tam jest głos, a tu jestem ja – słucham go i
obserwuję. Ta świadomość własnego jestestwa, poczucie własnej obecności, nie
jest myślą, lecz wyłania się spoza granic umysłu. Gdy więc wsłuchujesz się w myśl, nie tylko jej jesteś świadom, ale i
samego siebie jako świadka tej myśli. Pojawia się zatem nowy wymiar świadomości.
Wsłuchując się w myśl, wyczuwasz świadomą obecność, swoje głębsze „Ja”, gdzieś –
rzec by można – w tle czy też pod tą myślą. Traci ona wtedy władzę nad tobą i
szybko ustępuje, ponieważ nie zasilasz już umysłu poprzez utożsamianie się z
nim. Jest to początek końca mimowolnego, natrętnego myślenia. Kiedy myśl ustępuje, czujesz, że mentalny nurt na chwilę traci ciągłość –
pojawia się luka, w której umysłu po prostu nie ma. Chwile te będą zrazu
krótkie, najwyżej kilkusekundowe, stopniowo jednak zaczną się wydłużać. W takich
chwilach czujesz w sobie pewien szczególny rodzaj nieruchomej ciszy i spokoju.
Tak właśnie wkraczasz w swój naturalny stan bezpośrednio odczuwalnej jedni z
Istnieniem, którą zwykle przesłania umysł. Gdy nabierzesz wprawy, wrażenie
cichego bezruchu i spokoju jeszcze się pogłębi. Tak naprawdę jest ono bezdenne.
Poczujesz też subtelną emanację radości, wyłaniającą się z głębokich warstw
twojego wnętrza: będzie to radość Istnienia. Stan ten nie ma nic wspólnego z transem. Świadomość nie ponosi wtedy
najmniejszego uszczerbku. Wręcz przeciwnie. Gdyby spokój trzeba było przypłacić
obniżeniem poziomu świadomości, a cichy bezruch – osłabioną witalnością i
czujnością, gra nie byłaby warta świeczki. W tym stanie uaktywnienia
wewnętrznych łączy jesteś dużo czujniejszy, dużo bardziej przebudzony, niż gdy
utożsamiasz się z umysłem. Jesteś w pełni obecny. Wzrasta też wówczas
częstotliwość wibracji pola energetycznego, któremu ciało fizyczne zawdzięcza
życie. Wnikając coraz głębiej w tę sferę „bezumysłu”, jak ją czasem nazywają
ludzie Wschodu, osiągasz stan czystej świadomości. Własną obecność odczuwasz
wtedy z taką siłą i radością, że w porównaniu z nią stosunkowo mało ważne staje
się wszelkie myślenie, emocje, twój organizm i cały świat zewnętrzny. Nie jest
to jednak egoizm, lecz brak ego. Stan ten pozwala ci przekroczyć granice tego,
co dotychczas uważałeś za „swoje ja”. To, czego obecność wyczuwasz, jest w
zasadzie tobą samym, a jednocześnie czymś nieopisanie od ciebie ogromniejszym.
Wrażenia, które próbuję tu przekazać, wydają się może paradoksalne lub nawet
wewnętrznie sprzeczne, ale nie znajduję na nie innych słów. Zamiast „obserwować myśliciela”, możesz też stworzyć lukę w mentalnym
nurcie, jeśli po prostu skupisz się na teraźniejszości. Wystarczy, że z całą
mocą uświadomisz sobie obecną chwilę. Da ci to głębokie zadowolenie. W ten
sposób odwodzisz świadomość od zajmowania się działalnością umysłową i tworzysz
lukę, w której umysł znika, ty zaś jesteś bardzo czujny i świadomy, ale nie
myślisz. Jest to sedno medytacji. Jeśli chcesz ćwiczyć tę umiejętność w życiu codziennym, to wykonując
jakąkolwiek trywialną czynność, która zazwyczaj jest wyłącznie środkiem wiodącym
do celu, poświęć jej całą uwagę, tak aby sama w sobie stała się celem. Na
przykład gdy idziesz po schodach, zważaj na każdy krok, każdy ruch, nawet na to,
jak oddychasz. Bądź w pełni obecny. Kiedy myjesz ręce, zwracaj uwagę na
wszystkie doznania zmysłowe: plusk wody i jej dotyk na skórze, ruch dłoni,
zapach mydła itd. Kiedy wsiadasz do auta, po zamknięciu drzwiczek posiedź chwilę
bez ruchu, obserwując, jak płynie twój oddech. Uświadom sobie poczucie
bezdźwięcznej, lecz wyraźnej obecności. Istnieje niezawodne kryterium, za pomocą
którego możesz zmierzyć poczynione postępy: jest nim głębia twojego spokoju
wewnętrznego. Najważniejszy krok ku oświeceniu polega więc na tym, żeby wyzbyć się
poczucia tożsamości z własnym umysłem. Ilekroć udaje ci się stworzyć lukę w
mentalnym nurcie, świadomość pała silniejszym blaskiem. Pewnego dnia możesz złapać się na tym, że głosu który odzywa się w twojej
głowie słuchasz z uśmiechem – tak jakbyś uśmiechał się na widok dziecinnych
figli. Będzie to dowód, że przestałeś traktować zawartość swojego umysłu całkiem
serio, bo twoje poczucie „ja” już od niej nie zależy. Oświecenie: wznieść się ponad myśl Czy myślenie nie jest niezbędnym warunkiem przetrwania w tym świecie? Twój umysł to instrument, narzędzie. Istnieje po to, żebyś go używał do
konkretnych zadań, a kiedy zadanie wykonasz, pora narzędzie odłożyć.
Zaryzykowałbym twierdzenie, że u większości ludzi osiemdziesiąt do
dziewięćdziesięciu procent myślenia polega na bezużytecznym międleniu w kółko
tego samego; co więcej, ponieważ myślenie to ma charakter zaburzony, a często
też negatywny, jest w znacznej mierze szkodliwe. Stąd duży ubytek energii
życiowej. Obserwuj swój umysł, a przekonasz się, że tak właśnie sprawy się mają. Takie natrętne myślenie jest w istocie nałogiem. A na czym polega nałóg?
To proste: nałogowiec nie czuje już, że w każdej chwili może przestać. Wydaje mu
się, że przyzwyczajenie jest od niego silniejsze. Czerpie też z nałogu pozorną
przyjemność, z której nieuchronnie rodzi się ból. Dlaczego ulegam nałogowi myślenia? Ulegasz mu, ponieważ utożsamiasz się z myśleniem, toteż podstawą twojego
poczucia własnego „Ja” staje się zawartość i działanie twojego umysłu. Ulegasz
temu nałogowi, ponieważ wierzysz, że gdybyś przestał myśleć, unicestwiłoby cię
to. W miarę, jak dorastasz, wyrabiasz sobie pewien myślowy obraz tego, kim
jesteś. Powstaje on w wyniku tresury, jakiej poddaje cię twój krąg prywatny i
kulturowy. Temu widmowemu „ja” możemy nadać miano „ego”. Jego tworzywem jest
działalność umysłu i tylko nieustanne myślenie trzyma je przy życiu. Słowo „ego”
używane bywa w rozmaitych znaczeniach, ja jednak określam nim fałszywe „Ja”,
powstałe wskutek nieświadomego utożsamiania się z umysłem. Z punktu widzenia ego obecna chwila prawie nie istnieje. Tylko przeszłość
i przyszłość są dla niego ważne. Następuje przez to całkowite odwrócenie
rzeczywistego obrazu sytuacji i właśnie z tej przyczyny umysł nastrojony na tryb
egotyczny działa w sposób tak zaburzony. Nieustannie zaprząta go wskrzeszanie
przeszłości, kim bowiem jesteś bez niej? Umysł egotyczny stale wybiega w
przyszłość, żeby zapewnić sobie dalsze trwanie, i szuka w niej ulgi lub
spełnienia. „Pewnego dnia, kiedy zdarzy się to, tamto czy owo – mówi – będzie mi
wreszcie dobrze. Znajdę szczęście i spokój”. Nawet wtedy, gdy ego pozornie
zajmuje się teraźniejszością, tak naprawdę wcale jej nie dostrzega. Widzi
całkowicie fałszywy jej obraz, bo patrzy na nią oczami przeszłości. Lub też
wyznacza teraźniejszości rolę narzędzia, służącego jedynie do osiągnięcia celu,
ten zaś nieodmiennie leży gdzieś w przyszłości, którą umysł wyświetla sobie jak
przeźrocza. Przyjrzyj się swojemu umysłowi, a zobaczysz, że tak on właśnie
pracuje. Klucz do wyzwolenia tkwi w bieżącej chwili. Nie możesz jej jednak
znaleźć, dopóki jesteś swoim umysłem. Nie chcę utracić zdolności analizowania i rozróżniania. Chętnie
nauczyłbym się myśleć klarowniej, z większą koncentracją, ale nie chcę
zrezygnować z umysłu. Dar myślenia to najcenniejsze, co mamy. Bez niego
bylibyśmy tylko jednym z wielu gatunków zwierząt. Dominacja umysłu jest zaledwie kolejnym etapem rozwoju świadomości. My
zaś musimy teraz przejść do następnego etapu, i to szybko; w przeciwnym razie
zniszczy nas umysł, ten przerośnięty potwór. Omówię jeszcze potem tę kwestię
bardziej szczegółowo. Myślenie i świadomość to bynajmniej nie synonimy. Myślenie
stanowi zaledwie znikomy aspekt świadomości. Myśl bez świadomości istnieć nie
może, natomiast świadomość znakomicie potrafi obejść się bez myśli. Oświecenie polega na tym, żeby wznieść się ponad myśl, a nie cofnąć do
poziomu niższego niż myślenie – zwierzęcego lub roślinnego. Człowiek oświecony
nadal umie się posługiwać swoim umysłem, i to ze znacznie większą koncentracją i
skutecznością niż przedtem. Używa go głównie do celów praktycznych, ale nie jest
już uwikłany w mimowolny dialog wewnętrzny i ma w sobie nieruchomą ciszę.
Ilekroć zaś korzysta z usług umysłu – zwłaszcza w sytuacjach, gdy potrzebne jest
twórcze rozwiązanie – oscyluje między myśleniem a cichym bezruchem, między
umysłem a bezumysłem, na przemian spędzając kilka minut to w jednym, to w drugim
z tych stanów. Bezumysł to świadomość bez myśli. Jedynie w tym stanie można
myśleć twórczo, bo tylko wtedy myślenie ma jakąkolwiek prawdziwą moc. Natomiast
sama myśl, oderwana od wielekroć rozleglejszej sfery świadomości, szybko
jałowieje, popada w obłęd i nabiera cech niszczycielskich. Umysł jest w gruncie rzeczy narzędziem przetrwania. Atakowanie innych
umysłów i obrona przed nimi, zbieranie, gromadzenie i analizowanie danych – do
tego akurat się nadaje. Ale twórczy nie jest ani trochę. Twórczość wszystkich
prawdziwych artystów – niezależnie od tego, czy oni sami o tym wiedzą – powstaje
ze stanu, w którym umysł znika, z wewnętrznej nieruchomej ciszy. Dopiero potem
umysł nadaje kształt twórczemu impulsowi lub przebłyskowi natchnienia. Nawet
wielcy uczeni często twierdzą, że najbardziej przełomowe pomysły nawiedzały ich
w chwilach umysłowego wyciszenia. Ankieta, którą objęto najwybitniejszych
matematyków amerykańskich (a wśród nich Einsteina), aby zbadać ich metody pracy,
dała zaskakujący wynik: okazało się mianowicie, że myślenie „odgrywa jedynie
podrzędną rolę w krótkiej, rozstrzygającej fazie samego aktu twórczego”. Może
zatem to, że większość naukowców niczego nie tworzy, ma całkiem prostą
przyczynę: nie są oni twórczy wcale nie dlatego, że nie umieją myśleć, tylko
dlatego, że nie potrafią zaniechać myślenia! To nie umysł, nie myśl stworzyła ten cud, jakim jest życie na Ziemi i
twoje ciało. W powstaniu i trwaniu tego cudu wyraźnie widać udział inteligencji,
bez porównania przewyższającej inteligencję umysłu. Jak bowiem wyjaśnić to, że
pojedyncza komórka ludzka o średnicy jednej pięćsetnej centymetra zawiera w
swoim DNA wskazówki, którymi można by wypełnić tysiąc tomów, każdy grubości
sześciuset stron? Im więcej dowiadujemy się o funkcjonowaniu ciała, tym jaśniej
zdajemy sobie sprawę z ogromu inteligencji, która działa w ciele, a zarazem z
naszej niewiedzy. Kiedy umysł na powrót łączy się z tą wielką inteligencją,
staje się przecudownym narzędziem. Służy wtedy czemuś większemu od siebie. Emocja: reakcja ciała na poczynania umysłu A emocje? Omotują mnie częściej niż myśli. Umysł w znaczeniu, jakie nadaję temu słowu, to nie tylko myśl. W jego
obręb wchodzą również emocje, a także wszystkie nieświadome myślowo-emocjonalne
schematy reakcji. Emocja powstaje w punkcie styczności umysłu z ciałem. Jest
reakcją ciała na to, co robi umysł; można ją też nazwać odzwierciedleniem umysłu
w ciele. Na przykład myśl napastliwa lub wroga wytworzy w organizmie spiętrzenie
energii, które określamy mianem gniewu. Ciało szykuje się do walki. Pod wpływem
myśli o fizycznym lub psychicznym zagrożeniu całe się spręża: jest to fizyczny
aspekt tego, co nazywamy strachem. Z badań naukowych wynika, że silne emocje
zmieniają nawet biochemię ciała. Te zmiany biochemiczne stanowią fizyczny czy
też materialny aspekt emocji. Na ogół oczywiście nie uświadamiasz sobie
wszystkich schematów własnego myślenia i często dopiero dzięki obserwowaniu
emocji możesz te klisze ogarnąć świadomością. Im bardziej utożsamiasz się ze swoim myśleniem, z sympatiami i
antypatiami, osądami i interpretacjami (inaczej mówiąc: im mniej jesteś obecny
jako świadomość obserwująca), tym silniejszy powstaje ładunek emocjonalny – czy
o tym wiesz, czy nie. Jeśli nie czujesz własnych emocji, jeśli jesteś od nich
odcięty, prędzej czy później dadzą one o sobie znać na poziomie czysto cielesnym
w formie fizycznych dolegliwości bądź objawów. W ciągu ostatnich lat wiele o tym
pisano, nie musimy więc zapuszczać się tutaj w to zagadnienie. Silny, a zarazem
nieuświadomiony schemat emocjonalny może nawet przejawić się w postaci
zewnętrznego zdarzenia, które na pozór przytrafia ci się czystym przypadkiem.
Zauważyłem na przykład, że ludzie noszący w sobie wiele nieuświadomionego i
niewyrażonego gniewu są bardziej narażeni na słowną albo nawet fizyczną napaść
ze strony innych gniewnych ludzi i często bywają atakowani bez widocznego
powodu. Pałają tak silnym gniewem, że pewne osoby podświadomie odbierają tę
emanację, ona zaś katalizuje z kolei ich własny ukryty gniew. Jeśli trudno ci jest poczuć własne emocje, skup najpierw uwagę na
wewnętrznym polu energetycznym swojego ciała. Poczuj ciało od wewnątrz. Pozwoli
ci to nawiązać kontakt z emocjami. W dalszych partiach książki zajmiemy się tą
kwestią bardziej szczegółowo. Zdefiniowałeś emocję jako odzwierciedlenie umysłu w ciele. Czasem jednak
wybucha między nimi konflikt: umysł mówi „tak”, a emocja „nie” lub na odwrót. Jeśli naprawdę chcesz poznać swój umysł, ciało zawsze ukaże ci jego
wierne lustrzane odbicie, przyjrzyj się więc emocji, a raczej poczuj ją w ciele.
Gdy wyda ci się, że dostrzegasz konflikt między myślą a emocją, myśl będzie
kłamać, a emocja powie prawdę. Nie prawdę ostateczną o tym, kim je-steś, ale
względną prawdę o twoim aktualnym stanie ducha. Konflikt między powierzchownymi myślami a nieświadomymi procesami
umysłowymi jest oczywiście zjawiskiem codziennym. Na razie może jeszcze nie
umiesz wprowadzić swojej nieświadomej działalności umysłowej w obszar świadomy,
nadając jej postać myśli, owa działalność umysłowa zawsze jednak odzwierciedli
się w ciele, przybierając formę e m o c j i, – a już emocje z pewnością
potrafisz sobie uświadomić. Obserwowanie ich polega w gruncie rzeczy na tym
samym, co omówione już wcześniej słuchanie lub obserwacja myśli – z tą tylko
różnicą, że myśl krąży ci w głowie, podczas gdy emocja ma wyraźną składową
fizyczną, odczuwa się ją zatem głównie w ciele. Kiedy ją obserwujesz, możesz
pozwolić, żeby sobie po prostu była, ale nie poddawać się jej władzy. Nie jesteś
już wtedy emocją, lecz obserwatorem, uważnym świadkiem. Jeśli będziesz się w tym
ćwiczyć, wszystko, co w tobie nieświadome, wejdzie w krąg światła świadomości. Czyli obserwowanie własnych emocji jest równie ważne jak obserwacja
myśli? Tak. Naucz się pytać: „Co w tej akurat chwili dzieje się we mnie?”
Pytanie to popchnie cię we właściwym kierunku. Ale niczego nie analizuj, tylko
obserwuj. Skup całą uwagę we własnym wnętrzu. Poczuj energię emocji. Jeśli żadna
emocja się nie pojawia, jeszcze bardziej skieruj uwagę w głąb wewnętrznego pola
energetycznego swojego ciała. Tam właśnie jest brama Istnienia. W postaci emocji zazwyczaj przejawia się uwydatniony i wzmocniony schemat
myślowy, ponieważ zaś często niesie ona z sobą potężny ładunek energii, z
początku niełatwo jest zachować wystarczającą przytomność, żeby emocję tę
obserwować. Chce ona tobą zawładnąć i zwykle jej się to udaje – chyba że jesteś
dostatecznie przytomny, obecny tu i teraz. Jeśli jednak z powodu niedostatku
przytomności dajesz się wciągnąć w nieświadome utożsamienie z emocją – co jest
zresztą zjawiskiem zupełnie normalnym – emocja chwilowo staje się „tobą”.
Nierzadko powstaje błędne koło, sprzężenie zwrotne między myśleniem a emocją.
Schemat myślowy stwarza swoje wzmocnione echo w formie emocji, a jej wibracja
dostarcza energię schematowi myślowemu, który całemu temu procesowi dał
początek. Myśl zaprzątnięta sytuacją, zdarzeniem lub osobą, w których upatruje
źródła emocji, zasila tę emocję, ta zaś napędza schemat myślowy i w ten sposób
koło się zamyka. Wszystkie emocje są w gruncie rzeczy wariantami jednej pierwotnej,
niezróżnicowanej emocji, której źródłem jest utrata świadomości tego, kim jesteś
poza konkretnym imieniem i formą. Ponieważ ta pierwotna emocja ma charakter
niezróżnicowany, trudno ją zdefiniować. Słowo „lęk” byłoby dość trafne, gdyby
nie to, że prócz nieustannego poczucia zagrożenia zawiera się w niej głębokie
poczucie opuszczenia i braku pełni. Najlepiej może będzie posłużyć się terminem
równie pojemnym jak owa pierwotna emocja i nazwać ją po prostu bólem. Jednym z
głównych zadań umysłu jest zwalczanie czy też wypieranie tego emocjonalnego bólu
i między innymi dlatego umysł stale się krząta, udaje mu się jednak najwyżej
chwilowo zakamuflować ból. Wręcz można powiedzieć, że im bardziej umysł stara
się pozbyć bólu, tym bardziej boli. Umysł nigdy nie znajdzie rozwiązania, ale
nie może też sobie pozwolić na to, żebyś go wyręczył, ponieważ sam jest
nieodłączną częścią „problemu”. To tak, jakby podpalacza szukał komendant
policji, który sam jest podpalaczem. Nie uwolnisz się od bólu, dopóki nie
przestaniesz czerpać poczucia własnego ,ja” z utożsamienia z umysłem – czyli z
ego. Dopiero wtedy umysł runie z tronu, a Istnienie objawi się jako twoja
prawdziwa natura. Owszem, wiem, o co teraz spytasz. Miałem zamiar spytać o emocje pozytywne, takie jak miłość czy radość. Są one nierozerwalnie związane z twoim naturalnym stanem wewnętrznej
jedni z Istnieniem. Przebłyski miłości czy radości lub krótkie chwile głębokiego
spokoju mogą się zdarzać, ilekroć w strumieniu myśli następuje pauza. Większości
ludzi pauzy takie przytrafiają się rzadko i tylko przypadkiem, kiedy umysłowi
„odbiera mowę” – już to w obliczu wyjątkowego piękna, już to pod wpływem wysiłku
fizycznego albo oko w oko z wielkim niebezpieczeństwem. W ludzkim wnętrzu
za-pada nagle nieruchoma cisza, w niej zaś pojawia się subtelna, lecz potężna
radość, miłość, spokój. Chwile takie zazwyczaj krótko trwają, ponieważ umysł wznawia hałaśliwą
działalność, zwaną myśleniem. Miłość, radość i spokój nie rozkwitną, dopóki nie
wyzwolisz się spod władzy umysłu. Nie zaliczyłbym ich jednak do kategorii
emocji. Pochodzą z rejonów emocjom niedostępnych, z dużo głębszego poziomu.
Musisz więc w pełni uświadomić sobie własne emocje i nauczyć się je czuć, zanim
poczujesz to, co mieści się w dalszych rejonach. „Emocja” dosłownie znaczy
„zakłócenie”. Wyraz ten pochodzi od łacińskiego emovere – „zakłócać”. Miłość, radość i spokój to głębokie stany Istnienia, a raczej trzy
aspekty wewnętrznej jedni z Istnieniem. Nie mają więc negatywnych odpowiedników,
ponieważ wyłaniają się z rejonów niedostępnych umysłowi. Natomiast emocje należą
do sfery umysłu, który jest z natury dwoisty, i jako takie podlegają prawu
przeciwieństw. Znaczy to po prostu, że każdemu dobru odpowiada jakieś zło.
Dopóki więc człowiek trwa w nieoświeconym stanie – czyli utożsamia się z umysłem
– tak zwana radość bywa zazwyczaj krótkim, przyjemnym odcinkiem cyklu,
nieustannie wahającego się między bólem a przyjemnością. Przyjemność zawsze
czerpiesz z zewnątrz, podczas gdy radość wyłania się z twojego wnętrza.
Dzisiejsze źródło przyjemności jutro sprawi ci ból albo cię porzuci, będziesz
zatem cierpiał z powodu jego braku. Uczucie często nazywane miłością potrafi być
przez pewien czas, owszem, przyjemne i ekscytujące, lecz tak naprawdę jest
nałogowym lgnięciem, silnym łaknieniem, które w mgnieniu oka może ustąpić
miejsca swojemu przeciwieństwu. Gdy mija początkowa euforia, wiele związków
„miłosnych” zaczyna oscylować między „miłością” a nienawiścią, przyciąganiem i
agresją. Prawdziwa miłość nie zadaje cierpień. Bo i jak miałaby je zadawać? Nie
zmienia się raptownie w nienawiść, podobnie jak prawdziwa radość nie przeistacza
się w ból. Jak już powiedziałem, nawet zanim jeszcze osiągniesz oświecenie
(innymi słowy, zanim wyzwolisz się spod władzy umysłu), mogą ci się zdarzać
przebłyski prawdziwej radości, prawdziwej miłości lub głębokiego spokoju –
nieruchomego, lecz wibrującego życiem. Wszystko to są aspekty twojej prawdziwej
natury, którą umysł zazwyczaj przesłania. Nawet w niejednym związku „normalnym”,
czyli mającym charakter nałogowego uzależnienia, daje się niekiedy odczuć
obecność czegoś prawdziwszego, czegoś, co nie ulega zepsuciu. Będą to jednak w
najlepszym razie przebłyski, które szybko znikną pod warstwą pozorów, gdy tylko
w sprawę wmiesza się umysł. Może ci się wtedy wydawać, że miałeś przez chwilę
coś bardzo cennego i zaraz to utraciłeś, lub też twój umysł przekona cię, że od
początku było to jedynie złudzenie. Prawda jest taka, że ani nie było to
złudzenie, ani nie możesz tego skarbu stracić. Jest on bowiem elementem twojego
naturalnego stanu; umysł może go przesłonić, ale zniszczyć nie zdoła. Nawet na
zachmurzonym niebie świeci słońce. Wciąż jest obecne, tyle że ukryte za warstwą
chmur. Budda powiada, że przyczyną bólu czy też cierpienia jest pragnienie,
łaknienie, a jeśli chcemy od bólu się uwolnić, musimy przeciąć więzy pragnień. Przyczyną wszystkich pragnień jest to, że umysł szuka zbawienia bądź
spełnienia w sprawach zewnętrznych i w przyszłości, próbując zapewnić sobie w
ten sposób namiastkę radości Istnienia. Dopóki jestem swoim umysłem, dopóty
jestem też pragnieniami, potrzebami, zachciankami, przywiązaniami, wstrętami, i
nie ma prócz nich żadnego „mnie”: jest jedynie pewna nieziszczona możliwość,
niespełniona szansa, niewzeszłe ziarno. W stanie tym nawet moja tęsknota za
wolnością czy oświeceniem to tylko jedno z wielu pragnień przyszłego spełnienia
czy też zaspokojenia. Nie staraj się więc uwolnić od pragnień, nie próbuj
„osiągnąć” oświecenia. Bądź obecny tu i teraz. Bądź obserwatorem umysłu. Zamiast
cytować Buddę, bądź buddą, bądź „przebudzonym”, bo słowo buddha znaczy właśnie
„przebudzony”. Ludzie tkwią w szponach bólu od całych eonów – odkąd ze stanu łaski
upadli w sferę czasu i umysłu, tracąc świadomość Istnienia. Właśnie wtedy
zaczęli postrzegać samych siebie jako nic nie znaczące drobiny w obcym
wszechświecie, pozbawione związku ze Źródłem i z sobą nawzajem. Ból jest nieunikniony, dopóki utożsamiasz się z umysłem; innymi słowy –
dopóki trwasz w nieświadomości ducha. Mówię tu głównie o bólu emocjonalnym,
który jest zarazem główną przyczyną bólu fizycznego i schorzeń cielesnych.
Uraza, nienawiść, litowanie się nad sobą, poczucie winy, gniew, depresja,
zazdrość i tym podobne, ba! choćby najlżejsza irytacja – wszystko to jest bólem
w rozmaitych postaciach. Wszelka przyjemność czy wzlot emocjonalny także zawiera
ziarno bólu: swoje nieodłączne przeciwieństwo, które z czasem się ujawni. Każdy, kto próbował narkotyków, bo chciał „odlecieć”, wie, że zawsze
potem następuje zjazd, zejście, a przyjemność przeistacza się w taki czy inny
ból. Wiele osób wie też z własnego doświadczenia, jak łatwo i szybko związek
intymny może ze źródła przyjemności zmienić się w źródło bólu. Gdy patrzy się na
to z wysoka, widać, że oba bieguny – negatywny i pozytywny – to tylko dwie
strony tego samego medalu, składowe fundamentalnego bólu, nieodłącznie
towarzyszącego egotycznemu stanowi świadomości, w którym utożsamiasz się z
umysłem. Są dwa rodzaje bólu: jeden stwarzasz w tej oto chwili, drugim zaś jest
ból niegdyś powstały, wciąż żywy w twoim umyśle i ciele. W następnym rozdziale
chcę mówić o tym, jak można zaniechać stwarzania bólu teraźniejszego i rozpuścić
ból wyniesiony z przeszłości.
Wrocław 2001 
