Jeśli
ktoś zapragnąłby mieć udział w wydaniu następnych moich pism oraz działaniu dla
dobra wspólnej idei „System Miłości” i zdobywania niebiańskiej wiedzy dla
siebie, „Wiedza od Ojca Pio” - to podaję osobiste konto:
Wiesław Matuch BNP Paribas Bank Polska S.A. Konto:902030 0045 1130 0000 1538 6050
w tytule podać DAROWIZNA – aby uniknąć podatku.
Natomiast żeby przesłać kwotę do Polski z zagranicy trzeba podać tak:
PLPK90203000451130000015386050
- Wiesław Matuch Darowizna:
Lub : Wiesław Matuch
90 2030 0045 1130 0000 1538 6050
w tytule podać DAROWIZNA
Wpisać:
PPABPLPK Jak
braknie pola dodać XXX
Założyłem też konto na PayPal -
wiesiorynka@gmail.com Jeśli ktoś chciałby
wesprzeć duchową naszą wspólną oddolną działalność - to jest taka możliwość.
PayPal przekierowuje na moje konto w BGŻ w Polsce. W
tytule podać DAROWIZNA – aby uniknąć podatku. Komfort jest, bo można
korzystać z podstawowych walut z całego świata. Wiesiu
Poniżej są 2 tomy "Wiedzy Ojca PIO" do
pobrania za darmo w pdf. Wiesiu
1333 - Koronacja Kazimierza Wielkiego. 1729 - Urodziła się caryca Katarzyna II. 1771 - Urodził się Samuel Bogumił Linde, językoznawca. 1808 - Urodził się Napoleon III, polityk, cesarz Francji. 1856 - Urodził się Philippe Pétain, polityk i dowódca francuski. 1883 - Urodził się Jarosław Hašek, pisarz czeski. 1891 - Zmarł feldmarszałek Helmuth von Moltke. 1961 - Wydobycie XVII-wiecznego okrętu Vasa w Szwecji. 1962 - Pierwszy przekaz sygnału telewizyjnego za pośrednictwem satelity.
Środa, 24 kwietnia, 2024 roku. Do końca roku zostało 252 dni. Imieniny obchodzą:
Jerzego Fidelisa Grzegorza Feliksa Roberta Egberta Horacego Aleksego. Św. Jerzy, żołnierz, męczennik (III/IVw). Pochodził z Liddy (Azja Mniejsza). Zachowały się o nim nikłe dane biograficzne, jednak są bardzo liczne i wczesne dowody kultu Świętego. Jego ojcem miał być Pers - Geroncjusz. Jerzy jako ochotnik wstąpił do legionów rzymskich. Doszedł do rangi wyższego oficera (trybuna?). Podczas prześladowań za czasów Dioklecjana jako chrześcijanin odmówił złożenia ofiary bóstwom rzymskim (305?). Poddano go okrutnym i długim męczarniom - według niektórych tekstów trwały one aż 7 lat. M.in przybijano go do krzyża, torturowano na katowskim kole. Umęczono go w Diospolis na terenie Palestyny Okrucieństwo zastosowane wobec św. Jerzego musiało być wyjątkowe, skoro wśród tak ogromnej liczby męczenników, którzy wówczas zginęli za wiarę, jemu nadano tytuł Wielkiego Męczennika. Do kultu i legendy o Świętym przyczyniły się wyprawy krzyżowe, z których jedna stacjonowała pod Liddą. Za swego patrona uznają go: Anglia, Holandia, Niemcy Szwecja, Litwa, Bośnia; archidiecezja białostocka, wileńska, diecezja pińska; m. in. miasta: Ferrara, Neapol. Pod wezwaniem św. Jerzego powstało wiele bractw rycerskich oraz zgromadzeń zakonnych. Stał się patronem rycerzy żołnierzy ludzi mających związek z bronią i walką - rusznikarzy, zbrojmistrzów, puszkarzy, kawalerzystów, wojsk pancernych, także rolników, skautów i harcerzy. Jest orędownikiem podczas epidemii oraz w chorobach skóry trądu. W IKONOGRAFII Święty ukazywany jest w krótkiej tunice jako rycerz na koniu zabijający smoka. Jego atrybutami są: anioł z wieńcem laurowym lub z koroną, baranek, biała chorągiew lub lanca z czerwonym krzyżem, koń, palma męczeństwa oraz m. in. przedmioty jego męki - gwoździe, kamień młyński i koło, miecz, smok u stóp, smok zabity. Św. Fidelis - Marek Roy (1578-1622). Jest uznawany za pierwszego męczennika (protomartyr) Kongregacji Rozkrzewiania Wiary, a jego imię noszą różne szkoły, wydawnictwa i stowarzyszenie pomocy misjom, prowadzone przez zakon kapucynów. Jako wielki czciciel Maryi codziennie odmawiał różaniec, a każdą sobotę spędzał na postach o chlebie i wodzie. Urodził się w 1578 r. w szwabskim Sigmaringen, a na chrzcie otrzymał imię Marek. Nazwisko Roy było znane w Badenii-Wirtembergii, ponieważ jego ojciec był burmistrzem. Lata nauki we Fryburgu uwieńczył Marek doktoratem z filozofii, a później - doktoratem obojga praw. Wiele podróżował po Włoszech, Francji i Hiszpanii. Dzięki protekcji księcia Hohenzollerna z Sigmaringen, został nadwornym radcą prawnym, ale zdegustowany obyczajami palestry postanowił wstąpić do wspólnoty kapucynów. Za namową biskupa Konstancji Roy w 1612 r. przyjął święcenia kapłańskie, a potem przywdział habit, otrzymując imię zakonne Fidelis. Dwa lata później podjął studia teologiczne. W kilku klasztorach był gwardianem, a także prowadził działalność duszpasterską wśród protestantów. W 1621 Grzegorz XV powierzył kapucynom organizację misji w szwajcarskiej Recji, opanowanej przez kalwinizm. Zakon skierował tam Fidelisa, który jako prefekt - razem z konfratrami - przemierzał całą okolicę, głosząc kazania i tocząc dysputy. A czynił to skutecznie, bo wielu innowierców, w tym również kilku przywódców kalwińskich, nawróciło się. Zaniepokojeni fanatycy kalwińscy przygotowali więc zasadzkę: podstępnie zaprosili go z kazaniem do kościoła w Seewis, próbowali nakłonić do apostazji, a w końcu zamordowali mieczami i maczugami. Ciało męczennika spoczęło w katedrze w Chur. Beatyfikowany w 1729 r., a kanonizowany w 1746 r., jest patronem prawników.
Św. Teresa
z Avila -
Dzieła św. Teresy Wielkiej...
I gdybyś swoje ujrzała oblicze, i swej istoty dostrzegła odbicie tak, jak je mają głębie tajemnicze Mojej istoty, twoje ziemskie życie uleciałoby z ciasnego więzienia, bo nie jest w mocy znieść blasku takiego, więc Mnie poszukuj w głębi serca twego.
Św. Jan od
Krzyża -
Dzieła św. Jana od Krzyża...
Pochodnie ognia płonącego, w waszych odblaskach jasnych i promiennych, otchłanie głębin zmysłu duchowego, który był ślepy, pełen mroków ciemnych, teraz z dziwnymi doskonałościami niosą miłemu żar swój wraz z blaskami!
Myśli Ojca Anthony de Mello - hinduskiego Jezuity:
Wielkość - Nieszczęście dzisiejszego świata - rzekł Mistrz z głębokim westchnieniem - polega na tym, że ludzie nie chcą wzrastać. Jeden z uczniów zapytał: - Kiedy można powiedzieć, że ktoś jest już dojrzały? - W dniu, w którym nie trzeba go w niczym okłamywać.
POLICJANT I RABIN - Był raz rabin, który mieszkał w jednej ze wsi na stepach Rosji. Co rano, od dwudziestu lat, przechodził przez wioskowy plac, by modlić się w synagodze i co rano był uważnie obserwowany przez policjanta, który nienawidził Żydów. W końcu pewnego ranka policjant podszedł do rabina i zapytał go, gdzie idzie. "Nie wiem", rzekł rabin. "Jak to nie wiesz? Od dwudziestu lat widzę cię, jak idziesz do tej synagogi po drugiej stronie placu, a teraz mówisz, że nie wiesz? Ja cię tu nauczę!". Mówiąc to chwycił staruszka za brodę i zawlókł go do więzienia. Gdy przekręcał klucz w więziennej celi, rabin spojrzał na niego z błyskiem w oku i powiedział: "Widzisz, co miałem na myśli, kiedy powiedziałem, że nie wiem?".
PSZENICA Z GROBÓW EGIPSKICH - W grobie jednego ze starożytnych faraonów egipskich znaleziona garść ziaren pszenicy. Miały pięć tysięcy lat. Ktoś zasiał ziarna i podlewał. I ku ogólnemu zdumieniu ziarna ożyły i wykiełkowały. Po pięciu tysiącach lat. Kiedy ktoś jest oświecony, jego słowa są jak nasiona, pełne życia i energii. I mogą zachować formę nasion przez wieki, aż zostaną zasiane w serce żyzne i otwarte. Zwykłem był myśleć, że słowa pisane są martwe i suche. Teraz wiem, że są pełne energii i życia. To moje serce było zimne i martwe, jakże więc mogło w nim coś wyrosnąć?
Przepiękne teksty wielkiego Jogina Sri Nisargadatty Maharaja (1897 - 1981)
Pytania i odpowiedzi (poniższe teksty, losowo
wyświetlane, dopracowałam na potrzeby
katolików - Wiesław Matuch)
PYTANIE: Pomiędzy ciałem i jaźnią zalega chmura myśli i uczuć, która nie służy ani ciału ani jaźni. Myśli te i uczucia są marnego gatunku - po prostu kurz umysłowy, który zaślepia i dławi. Niemniej jednak one są - ciemne i niszczące. ODPOWIEDŹ: Z pewnością wspomnienie czegoś nie może zastąpić wydarzenia. To samo dotyczy antycypacji. Wydarzenie bieżące ma w sobie coś wyjątkowego, jedynego, czego nie mają wydarzenia dawniejsze ani przyszłe. Jest ono żywe, rzeczywiste, mamy je przed sobą jak gdyby oświetlone. To co się w danej chwili dzieje, zawiera "piętno realności", którego pobawione są wydarzenia przeszłe oraz przyszłe. PYTANIE: Co nadaje aktualnemu zjawisku owo "piętno realności"? ODPOWIEDŹ: Nie ma niczego szczególnego w aktualnym zjawisku, aby podkreślić jego odmienność w stosunku do wydarzeń przeszłych oraz przyszłych. Przez chwilę wydarzenie przeszłe było bieżące, a zaś przyszłe takie będzie. Co czyni wydarzenia bieżące tak odmiennym? Oczywiście moja obecność. Ja jestem rzeczywisty, bo jestem zawsze teraz, w teraźniejszości. Przeszłość istnieje w pamięci, przyszłość - w wyobraźni. Nie ma niczego w samym wydarzeniu bieżącym, co by przydało mu realność. Jakieś proste, okresowe zjawisko, jak bicie zegara. Chociaż wiemy, że kolejne jego uderzenia są identyczne, bieżące odbieramy jako całkowicie odmienne niż przeszłe, zapamiętane lub przyszłe, spodziewane. To co zdarza się w chwili obecnej, zdarza się w związku ze mną, bo ja jestem zawsze obecny. To ja aktualnemu wydarzeniu użyczam mojej własnej realności.
Tęsknota:
Kto Ci pozwolił ból mi zadawać? Kto Ci pozwolił deptać serce me? Nie wiesz, co znaczy radość komuś dawać więc Cię zapomnę, jak wszystko co złe!
Ryszard
Kapuściński:
Samo słuchanie i patrzenie dzisiaj nie wystarcza. To zdecydowanie za mało. Obecnie żyjemy w świecie tak złożonym i trudnym, a wokół nas dzieje się tak wiele rzeczy, że nieustannie musimy sprawdzać, co myślą na ten temat inni, konsultować się i radzić, sięgać po coraz to nowsze lektury. Dzisiaj po prostu świata nie da się ogarnąć umysłem jednostki, ponieważ nasza wiedza jest sumą wielu informacji, oglądów i punktów widzenia. Rzeczywistość globalną można poznać wyłącznie poprzez zbiorowy, kolektywny umysł. W każdym razie nie jednostkowy. Gdzieś w epoce Platona, Arystotelesa i świętego Augustyna było to może jeszcze możliwe. Ale już nie dzisiaj.
Cytaty Przemówienia Papieża Jana Pawła II w parlamencie polskim z 11 czerwca
1999
Służba narodowi musi być zawsze ukierunkowana na dobro wspólne, które zabezpiecza dobro każdego obywatela. Sobór Watykański II wypowiada się na ten temat bardzo jasno: "Wspólnota polityczna istnieje (...) dla dobra wspólnego, w którym znajduje ona pełne uzasadnienie i sens i z którego bierze swoje pierwotne i sobie właściwe prawo. Dobro zaś wspólne obejmuje sumę tych warunków życia społecznego, dzięki którym jednostki, rodziny i zrzeszenia mogą pełniej i łatwiej osiągnąć swoją własną doskonałość. (...) Porządek zatem społeczny i jego rozwój winien być nastawiony nieustannie na dobro osób, ponieważ od ich porządku winien być uzależniony porządek rzeczy, a nie na odwrót. (...) Porządek ów stale trzeba rozwijać, opierać na prawdzie, budować w sprawiedliwości, ożywiać miłością; w wolności zaś powinno się odnajdywać coraz pełniej ludzką równowagę" - to są cytaty z Gaudium et spes, konstytucji Vaticanum II (n. 74. 26).
Tęsknota:
Czy Cię lubię? - owszem -trochę, musisz jednak wiedzieć, że ja się w Tobie -nie- zakocham, chociaż Ty uparłeś się.
Nikomu nie udaje się całkiem uniknąć bólu i smutku. Czy nie chodzi raczej o to,
żeby nauczyć się z nimi żyć niż ich unikać?
Ludzie na ogół cierpią niepotrzebnie. Sami stwarzają swój ból, dopóki umysł nie
poddany obserwacji kieruje ich życiem.
Ból stwarzany tu i teraz bierze się zawsze z pewnego rodzaju niezgody, z
bezwiednego oporu wobec tego, co jest. Na poziomie myślowym opór ten przybiera
postać osądu. Na poziomie emocjonalnym będzie to taka czy inna postawa
negatywna. Nasilenie bólu zależy od natężenia oporu stawianego teraźniejszości,
ono zaś z kolei zależy od tego, jak bardzo utożsamiasz się z własnym umysłem.
Umysł zawsze stara się negować teraźniejszość i przed nią uciekać. Innymi słowy,
im moc-niej utożsamiasz się z umysłem, tym więcej cierpisz. Można też
powiedzieć, że im bardziej szanujesz i uznajesz teraźniejszość, tym skuteczniej
wyzwalasz się spod władzy bólu i cierpienia – a także egotycznego umysłu.
Dlaczego umysł ma zwyczaj zaprzeczać teraźniejszości i wzbraniać się przed nią?
Otóż dlatego, że nie może funkcjonować po swojemu ani sprawować władzy, gdy nie
istnieje czas – czyli przeszłość i przyszłość; niepoddane czasowi Teraz wydaje
mu się więc groźne. Czas i umysł stanowią w gruncie rzeczy niepodzielną całość.
Wyobraź sobie ziemię bez ludzi, zamieszkaną wyłącznie przez rośliny i zwierzęta.
Czy na takiej planecie nadal istniałaby przeszłość i przyszłość? Czy można by na
niej w jakikolwiek sensowny sposób mówić o czasie? Pytania w rodzaju „Która
godzina?” lub „Który dzisiaj?”– gdyby w ogóle ktoś jeszcze mógł je zadać – nic
by nie znaczyły. Taki na przykład dąb czy orzeł przyjąłby je bez odrobiny
zrozumienia. „Jaka znowu godzina?” – zdziwiłby się. „Przecież to jasne, że teraz
jest teraz. Cóż poza tym istnieje?”
Umysł i czas są nam, owszem, potrzebne do funkcjonowania w tym świecie, ale w
pewnej chwili przejmują władzę nad naszym życiem i właśnie wtedy pojawiają się w
nim rozmaite zaburzenia, ból i smutek.
Aby zapewnić sobie trwałą władzę, umysł nieustannie usiłuje przesłonić
teraźniejszość przeszłością i przyszłością. W ten sposób żywotność i
nieskończone możliwości twórcze Istnienia, nierozdzielnie związane z obecną
chwilą, przesłania czas, a twoją prawdziwą naturę – umysł. W ludzkim umyśle
gromadzi się coraz cięższe brzemię czasu. Wszyscy pod nim się uginają, zarazem
jednak powiększają je, ilekroć ignorują lub negują drogocenną teraźniejszość lub
wyznaczają jej skromną rolę narzędzia, pozwalającego im dotrzeć do którejś z
następnych chwil, choć te istnieją jedynie w umyśle, a nigdy w rzeczywistości.
Czas, nagromadzony zarówno w umysłowości zbiorowej, jak i w umysłach
poszczególnych osób, zawiera też niezmierzone osady bólu, wyniesionego z
przeszłości.
Jeśli pragniesz zaniechać przysparzania cierpień sobie i innym, jeśli nie chcesz
pomnażać osadów zastarzałego bólu, który wciąż w tobie żyje, przestań stwarzać
czas, a przynajmniej twórz go tylko tyle, ile koniecznie potrzebujesz, żeby
uporać się z praktyczną stroną życia. Jak można przestać tworzyć czas? Głęboko
sobie uświadom, że obecna chwila jest wszystkim, co kiedykolwiek będzie ci dane.
Skup całe swoje życie w teraźniejszości. Byłeś dotąd mieszkańcem czasu i
składałeś w niej tylko przelotne wizyty, ale od dziś zamieszkaj w niej na stałe,
a przeszłość i przyszłość odwiedzaj jedynie na krótko, ilekroć okaże się, że
musisz się zająć którymś z praktycznych aspektów swojej sytuacji życiowej.
Zawsze mów „tak” bieżącej chwili. Cóż może być bardziej daremne, bardziej
szalone niż stwarzanie w sobie wewnętrznego oporu wobec czegoś, co i tak już
jest? Czyż może istnieć gorszy obłęd niż przeciwstawianie się samemu życiu,
które teraz i zawsze trwa teraz? Poddaj się temu, co j e s t. Powiedz życiu
„tak” – a zobaczysz, że nagle zacznie ono działać na twoją korzyść, zamiast
przeciwko tobie.
Teraźniejszość bywa nieznośna, niemiła albo wręcz okropna.
Jest, jaka jest. Zauważ, jakie umysł przykleja jej etykietki i jak z tego
nieustannego metkowania, z ciągłego ferowania wyroków powstaje ból i zgryzota.
Kiedy obserwujesz działanie umysłu, wydostajesz się z jego utartych kolein,
wyzwalasz spod władzy schematów, wedle których umysł zwykle stawia opór, i
nareszcie możesz pozwolić teraźniejszości zaistnieć. Daje ci to pewien posmak
wewnętrznej swobody, wyzwolenia spod tyranii zewnętrznych okoliczności,
prawdziwego spokoju wewnętrznego. Zobacz, co się wtedy dzieje, i dopiero potem
działaj, jeśli okaże się to potrzebne lub możliwe. Zaakceptuj – a później
działaj. Zgódź się na wszystko, co niesie z sobą teraźniejsza chwila, tak jakbyś
sam ją skomponował. Zawsze działaj z nią w zgodzie, nigdy wbrew. Zaprzyjaźnij
się z nią i sprzymierz, zamiast wypowiadać wojnę. Twoje życie ulegnie dzięki
temu cudownej przemianie.
Ból zadawniony: rozpuszczanie ciała bolesnego
Dopóki potęga teraźniejszości jest ci niedostępna, każde bolesne emocjonalnie
doznanie pozostawia po sobie osad cierpienia. Żyje ono w tobie jeszcze długo po
fakcie, miesza się z zadawnionym bólem, który wcześniej w sobie miałeś, i wrasta
w umysł i ciało. Zasada ta oczywiście dotyczy także wszystkiego, co wycierpiałeś
w dzieciństwie z powodu nieświadomości świata, w którym zdarzyło ci się urodzić.
Z nagromadzonego bólu powstaje negatywne pole energetyczne, wypełniające twoje
ciało i umysł. Jeśli masz wrażenie, że jest to niewidzialny, odrębny byt,
niewiele się mylisz. Z bólu emocjonalnego powstaje bowiem ciało bolesne. Ma ono
dwa tryby istnienia: utajony i czynny. U jednej osoby może przez
dziewięćdziesiąt procent czasu pozostawać w uśpieniu, natomiast u innej, głęboko
nieszczęśliwej, potrafi być stale aktywne. Niektórzy ludzie uczestniczą w życiu
niemal wyłącznie za pośrednictwem swojego ciała bolesnego, inni zaś mogą
odczuwać jego obecność tylko w pewnych okolicznościach – na przykład w związkach
osobistych albo w sytuacjach kojarzących się z niegdysiejszą stratą lub
porzuceniem, z fizycznym bądź emocjonalnym zranieniem itp. Ciało bolesne może
dać znać o sobie pod wpływem jakiegokolwiek bodźca, zwłaszcza gdy uruchamia on
echa dawnej bolesnej prawidłowości. Kiedy gotowe jest zbudzić się ze snu,
wystarczy myśl czy też niewinna uwaga kogoś z najbliższego otoczenia, żeby je
uruchomić.
Niektóre ciała bolesne są nieznośne, ale stosunkowo mało szkodliwe – trochę jak
rozkapryszone dziecko. Zdarzają się też jednak złośliwe, niszczycielskie
potwory, istne demony. Część z nich posługuje się przemocą fizyczną, ale
znacznie liczniejsze uciekają się do przemocy w sferze emocjonalnej. Jedne
napastować będą ludzi z twojego bliższego lub dalszego otoczenia, podczas gdy
inne zaatakują ciebie – swojego żywiciela. Myśli i uczucia, które budzi w tobie
własne życie, przybierają wtedy głęboko negatywny, autodestrukcyjny odcień.
Często bywa to przyczyną schorzeń i nieszczęśliwych wypadków. Niektóre ciała
bolesne doprowadzają swoich żywicieli do samobójstwa.
Czasem wydaje ci się, że kogoś dobrze znasz, i nagle stajesz oko w oko z tym
obcym, wstrętnym stworem. Za pierwszym razem czeka cię spory szok. Ważniejsze
jest jednak obserwowanie własnego ciała bolesnego aniżeli cudzych. Zauważaj w
sobie wszelkie przejawy niezadowolenia: irytację, zniecierpliwienie, zasępienie,
chęć czynienia krzywdy, gniew, przygnębienie, pragnienie, żeby w twoim związku
osobistym pojawiła się nuta dramatu. Mogą one znaczyć, że ciało bolesne próbuje
zbudzić się z uśpienia. Jeśli rzeczywiście się zbudzi, natychmiast je na tym
przyłap.
Ciało bolesne walczy o przetrwanie – tak jak każdy byt. Przetrwać zaś zdoła
tylko pod warunkiem, że skłoni cię, abyś bezwiednie z nim się utożsamił. Może
wtedy wychynąć z ukrycia, przejąć władzę, „stać się tobą” i za twoim
pośrednictwem żyć. Potrzebuje ciebie jako narzędzia zdobywania „pokarmu”. Będzie
się żywiło każdym doznaniem, które wibruje pokrewną mu energią – wszystkim, co
rodzi nowy ból pod jakąkolwiek postacią: gniewu, skłonności niszczycielskich,
nienawiści, rozpaczy, dramatycznych emocji, przemocy, a nawet choroby. Gdy więc
ciało bolesne tobą zawładnie, stworzy ci sytuację, która odbije ku niemu
energię, nastrojoną na jego własną częstotliwość, żeby mogło się nią karmić. Ból
może się żywić tylko bólem. Nie może się żywić radością. Po prostu jej nie
trawi.
Z chwilą gdy ciało bolesne przejmie władzę nad tobą, twój apetyt na ból
wzrośnie. Staniesz się ofiarą lub oprawcą. Zechcesz zadawać cierpienie albo
cierpieć – jedno drugiego zresztą nie wyklucza: tak naprawdę niewielka to
różnica. Oczywiście nie jesteś tego świadom i będziesz twierdził z zapałem, że
wcale bólu nie pragniesz. Ale jeśli uważniej się przyjrzysz, zobaczysz, że twoje
myślenie i zachowanie podporządkowane jest temu, aby ból nie ustawał – zarówno
twój własny, jak i cudzy. Gdybyś był tego świadom, cały ten schemat by się
rozsypał, bo trzeba być obłąkanym, żeby pragnąć bólu, a nikt nie jest obłąkany
świadomie.
Ciało bolesne – mroczny cień ego – boi się blasku świadomości. Boi się, że wyjdą
na jaw jego matactwa. Warunkiem przetrwania ciała bolesnego jest twoje bezwiedne
utożsamienie z nim i nieświadomy lęk przed konfrontacją z bólem, który w tobie
żyje. Ale jeśli nie spojrzysz temu bólowi prosto w oczy, jeśli nie opromienisz
go blaskiem świadomości, będziesz musiał raz po raz na nowo go przeżywać. Ciało
bolesne może ci się wydawać niebezpiecznym potworem, na którego nie masz od-wagi
spojrzeć, ale zapewniam cię: to tylko zwiewne widmo, nie oprze się zatem potędze
twojej przytomności.
Wedle niektórych nauk duchowych wszelki ból to w gruncie rzeczy tylko złudzenie.
Owszem, prawda. Ale czy przekonałeś się o tym na własnej skórze? Sama wiara nie
wystarczy, żeby stało się to dla ciebie prawdą. Chcesz do końca życia cierpieć
ból i twierdzić, że jest złudny? Czy to cię od niego uwalnia? Szukamy tu
sposobu, żeby ta prawda stała się dla ciebie faktem – autentycznym
doświadczeniem.
A zatem ciało bolesne nie chce, żebyś je miał pod bezpośrednią obserwacją i
widział takim, jakie jest. Kiedy zaczynasz je obserwować, kiedy czujesz w sobie
pole jego energii i ogarniasz je uwagą, pryska łącząca cię z nim więź
utożsamienia. Pojawia się wyższy wymiar świadomości: przytomna obecność. Jesteś
teraz świadkiem, obserwatorem poczynań ciała bolesnego. Znaczy to, że nie może
ono już cię wykorzystywać, podszywając się pod ciebie, ani regenerować się,
czerpiąc z ciebie soki. Odnalazłeś najgłębsze źródło siły wewnętrznej. Dotarłeś
do potęgi teraźniejszości.
Co się dzieje z ciałem bolesnym, gdy osiągamy wystarczającą świadomość, żeby
przestać z nim się utożsamiać?
Nieświadomość stwarza ciało bolesne; świadomość przemienia je w samą siebie.
Pięknie sformułował tę uniwersalną zasadę święty Paweł: „Każda rzecz jawną się
staje, gdy tylko wydobyć ją na światło, a wszystko, co ku światłu zostało
wydobyte, samo też w światło się przeistacza”. Podobnie jak nie da się walczyć z
ciemnością, tak i z ciałem bolesnym walczyć nie sposób. Próba podjęcia takiej
walki wywołałaby konflikt wewnętrzny, a tym samym spowodowała jeszcze większy
ból. Wystarczy je obserwować. Kiedy obserwujemy ciało bolesne, akceptujemy je
jako jedną z rzeczy, które w danej chwili istnieją.
Ciało bolesne zbudowane jest z uwięzionej energii życiowej, która odszczepiła
się od całości twojego pola energetycznego i zyskała chwilową autonomię w wyniku
nienaturalnego procesu utożsamienia z umysłem. Zwróciło się przeciwko sobie i
stało się wrogie życiu, niby zwierzę, próbujące pożreć własny ogon. Jak sądzisz,
czemu nasza cywilizacja tak niszczycielsko obchodzi się z życiem? Skądinąd
jednak nawet w siłach, które życie niszczą, przejawia się energia życiowa.
Kiedy zaczniesz się wyzbywać poczucia tożsamości z ciałem bolesnym i staniesz
się obserwatorem, ciało to jeszcze przez pewien czas będzie działało, próbując
podstępem cię skłonić, żebyś znów z nim się utożsamił. Chociaż nie zasilasz go
już energią poprzez utożsamienie, nadal ma pewien impet – trochę jak kołowrotek,
który wciąż się obraca, mimo że już od paru chwil nikt nie naciska pedału. Na
tym etapie może też powodować bóle fizyczne w różnych częściach ciała, ale
dolegliwości te niebawem ustąpią. Bądź obecny tu i teraz, bądź świadom. Pozostań
wiecznie czujnym strażnikiem swojej przestrzeni wewnętrznej. Musisz być na tyle
obecny, żebyś mógł bezpośrednio obserwować ciało bolesne i czuć jego energię.
Nie będzie wtedy miało władzy nad twoim myśleniem. Lecz gdy tylko zestroisz
myślenie z polem energetycznym ciała bolesnego, utożsamisz się z nim i znów
zaczniesz je zasilać własnymi myślami.
Na przykład jeśli dominującą częstotliwością energii ciała bolesnego jest gniew,
a ty, zaprzątnięty gniewnymi myślami, rozpamiętujesz coś, co ci kiedyś zrobiono,
albo planujesz odwet, znaczy to, że straciłeś świadomość i ciało bolesne stało
się „tobą”. Gniew bowiem zawsze podszyty jest bólem. To znów ogarnia cię mroczny
nastrój, wpadasz w negatywny tryb umysłu i zaczynasz rozmyślać nad tym, jakie
okropne masz życie: twoja myśl zestraja się z ciałem bolesnym, ty zaś tracisz
świadomość i jesteś narażony na ataki z jego strony. Przez utratę świadomości
rozumiem tu utożsamienie z jakąś kliszą umysłową lub emocjonalną, czyli
całkowitą nieobecność obserwatora.
Nieustannie podtrzymywana uwaga przecina łączność między ciałem bolesnym a
twoimi procesami myślowymi i powoduje przemianę. Ból, rzec by można, staje się
paliwem, podsycającym płomień świadomości, który dzięki temu jeszcze bardziej
jaśnieje. To właśnie jest ezoteryczny sens pradawnej sztuki alchemii:
przeistoczenie metalu nieszlachetnego w złoto, czyli cierpienia w świadomość.
Wewnętrzne rozdarcie zostaje uleczone, a ty znów zrastasz się w jedną całość.
Masz odtąd uważać, żeby nie przysparzać już bólu.
Przypomnę pokrótce, jak przebiega cały ten proces. Najpierw skup uwagę na tym,
co w sobie czujesz. Zrozum, że uczucie to jest ciałem bolesnym. Pogódź się z
jego obecnością. Nie m y ś l o nim – nie pozwól, żeby czucie ustąpiło miejsca
myśleniu. Nie osądzaj ani nie analizuj. Nie twórz sobie z tego tożsamości. Bądź
tu i teraz, wytrwale obserwuj to, co się w tobie dzieje. Uświadom sobie nie
tylko obecność emocjonalnego bólu, lecz i obserwatora, milczącego świadka. Na
tym właśnie zasadza się potęga bieżącej chwili, potęga twojej świadomej
obecności. Sam zobacz, co się dalej stanie.
U wielu kobiet ciało bolesne budzi się zwłaszcza w okresie poprzedzającym
miesiączkę. W dalszych partiach książki dokładniej omówię to zjawisko i jego
przyczyny. Na razie powiem tylko tyle: jeśli zdołasz w okresie tym pozostać
czujna i obecna, jeśli zdołasz obserwować wszystko, co w sobie czujesz, zamiast
oddawać się we władzę uczuć, odbędziesz przy okazji wyjątkowo potężną praktykę
duchową, umożliwiającą błyskawiczne przetworzenie całego zadawnionego bólu.
Ego utożsamione z ciałem bolesnym
Proces, który przed chwilą opisałem, niesie z sobą wielką potęgę i głębię, a
zarazem jest bardzo prosty. Można by tego nauczyć dziecko; mam zresztą nadzieję,
że będzie to kiedyś jeden z podstawowych przedmiotów szkolnych. Gdy już
pojmiesz, że przede wszystkim musisz być obecny jako obserwator tego, co się w
tobie dzieje – i „zrozumiesz” tę zasadę poprzez doświadczalne poznanie –
dostaniesz do ręki najpotężniejsze narzędzie przemiany.
Mimo to może się okazać, że perspektywa zerwania więzi tożsamości, łączącej cię
z własnym bólem, budzi w tobie silny opór. Prawdopodobieństwo wystąpienia takiej
sytuacji jest szczególnie duże, jeśli przez większość życia mocno utożsamiałeś
się ze swoim emocjonalnym ciałem bolesnym i twoje poczucie własnego „ja” w
całości albo w znacznej mierze opiera się na tym utożsamieniu. Innymi słowy, z
ciała bolesnego zbudowałeś sobie nieszczęśliwe „ja” i wierzysz, że jesteś
właśnie tą zrodzoną z umysłu fikcją. A skoro tak, to pod wpływem nieświadomego
lęku przed utratą tożsamości pojawi się w tobie silny opór wobec wszelkich prób
zerwania tej relacji utożsamienia. Inaczej mówiąc, będziesz wolał cierpieć – b y
ć ciałem bolesnym – niż dać susa w nieznane, ryzykując utratę swojskiego,
nieszczęśliwego „Ja”.
Jeśli tak właśnie z tobą sprawy się mają, obserwuj opór, który w sobie czujesz.
Obserwuj przywiązanie do własnego bólu.
Bądź bardzo czujny. Obserwuj tę szczególną przyjemność, jaką sprawia ci własna
zgryzota. Obserwuj przemożną chęć mówienia lub myślenia o niej. Opór ustanie,
jeśli go sobie uświadomisz. Będziesz mógł wtedy skupić uwagę wewnątrz ciała
bolesnego, trwając przy nim jako przytomny świadek, i w ten sposób zapoczątkować
jego przemianę.
Tylko ty sam możesz to zrobić. Nikt cię nie wyręczy. Ale jeśli będziesz miał
szczęście spotkać kogoś, kto osiągnął wysoką moc świadomości, jeśli uda ci się
towarzyszyć temu komuś i dzielić z nim jego przytomną obecność, może ci to
pomóc, a już na pewno przyspieszy bieg wydarzeń. Twoje własne światło szybko
dzięki temu zajaśnieje. Gdy polano, które dopiero zaczęło się palić, położymy
obok drugiego, buzującego wielkim ogniem, a po chwili znów oba te polana
rozdzielimy, to pierwsze będzie bardziej rozpalone niż było na początku. W obu
płonie przecież ten sam ogień. Nauczyciel duchowy odgrywa między innymi rolę
takiego właśnie ognia. Zadanie to potrafią również spełnić niektórzy terapeuci,
pod warunkiem, że wznieśli się nad poziom umysłu i, pracując z klientem, umieją
wzbudzić w sobie i utrzymać stan intensywnej, świadomej obecności.
Pochodzenie lęku
Wspomniałeś o lęku jako o składowej naszego fundamentalnego bólu emocjonalnego.
Jak powstaje lęk i czemu w ludzkim życiu jest go aż tyle? Czy pewna doza lęku
nie jest zdrowym przejawem instynktu samozachowawczego? Gdybym nie lękał się
ognia, mógłbym włożyć rękę w płomienie i się poparzyć.
To nie lęk powstrzymuje cię przed wkładaniem ręki w ogień, tylko świadomość, że
byś się w ten sposób poparzył. Wcale nie trzeba się bać, aby uniknąć zbędnych
niebezpieczeństw: wystarczy minimum inteligencji i zdrowego rozsądku. W ludzkich
praktycznych kwestiach warto stosować naukę, wyniesioną z przeszłości. Gdyby
natomiast ktoś groził ci ogniem albo przemocą fizyczną, mógłbyś poczuć coś w
rodzaju lęku. Byłoby to jednak instynktowne cofanie się przed
niebezpieczeństwem, a nie czysto psychiczny lęk, o którym tutaj mówimy. Lęk
psychiczny nie ma nic wspólnego z jakimkolwiek konkretnym, prawdziwym,
bezpośrednim zagrożeniem. Przybiera najrozmaitsze formy: skrępowania, niepokoju,
zatroskania, nerwowości, napięcia, zgrozy, fobii itp. Ten typ lęku psychicznego
zawsze dotyczy czegoś, co dopiero może się zdarzyć, a nie czegoś, co właśnie się
dzieje. Ty jesteś tu i teraz, podczas gdy twój umysł buja w przyszłości.
Powstaje w ten sposób lękowy rozziew. Jeśli utożsamiasz się z umysłem, a
straciłeś z oczu potęgę i prostotę teraźniejszości, rozziew lękowy będzie ci
stale towarzyszył. Zawsze jakoś sprostasz bieżącej chwili, ale nie czemuś, co
jest tylko projekcją umysłu: nie sprostasz przyszłości.
Co gorsza – jak już wspomniałem – dopóki utożsamiasz się z własnym umysłem,
twoim życiem kieruje ego. Z racji swojej widmowej natury jest ono – pomimo
skomplikowanych mechanizmów obronnych – bardzo uraźliwe, niepewne siebie i
przekonane, że stale coś mu zagraża. Nawiasem mówiąc, dzieje się tak nawet
wtedy, gdy ego stwarza pozory wielkiego zadufania w sobie. Pamiętamy, że emocja
jest reakcją ciała na poczynania umysłu. A jakiż to komunikat nieustannie
przekazuje ciału ego – to fałszywe „ja”, które umysł zmajstrował? „Uwaga, coś mi
grozi”. Jaką zaś emocję wywołuje ten ciągły sygnał? Oczywiście lęk.
Na pozór miewa on rozmaite przyczyny. Jest lęk przed stratą, lęk przed porażką,
lęk przed zranieniem itd., ale w gruncie rzeczy każdy rodzaj lęku to po prostu
strach ego przed śmiercią, zagładą. Z punktu widzenia ego śmierć nieustannie
czyha tuż za rogiem. Gdy utożsamiasz się z umysłem, lęk przed śmiercią wywiera
wpływ na wszystkie aspekty twojego życia. Nawet coś tak pozornie trywialnego i
„normalnego” jak przemożna chęć stawiania na swoim i udowadniania, że rozmówca
nie ma racji – obrona postawy umysłowej, z którą się utożsamiłeś – bierze się z
lęku przed śmiercią. Jeśli utożsamiasz się z jakąś postawą umysłową i nagle się
okazuje, że jesteś w błędzie, twoje oparte na tożsamości z umysłem poczucie „ja”
staje w obliczu groźby unicestwienia. Ty jako ego nie możesz więc sobie pozwolić
na to, żeby nie mieć racji. Być w błędzie znaczy umrzeć. Wiele wojen stoczono o
to, kto ma słuszność, i z tegoż powodu rozpadło się niezliczone mnóstwo
związków.
Kiedy nie utożsamiasz się już z umysłem, to, czy masz rację, czy nie, w żaden
sposób nie wpływa na twoje poczucie „Ja”, przestajesz więc odczuwać potężny i
zupełnie nieświadomy przymus dowodzenia własnej słuszności – który jest wszak
formą przemocy. Potrafisz wtedy wyrazić swoje uczucia i myśli jasno i stanowczo,
ale bez żadnych agresywnych ani obronnych zagrań. Twoje poczucie „ja” wyrasta
wówczas bynajmniej nie z umysłu, lecz z głębszych, prawdziwszych rejonów w tobie
samym. Wystrzegaj się odruchów obronnych. Czego właściwie bronisz? Złudnej
tożsamości, obrazu, który nosisz w umyśle, bytu urojonego. Uświadamiając sobie
ten nawyk, obserwując go, uwalniasz się od tożsamości z nim. W blasku twojej
świadomości bezwiedny dotychczas schemat myślowy szybko się ulotni. Kończą się
wtedy wszelkie spory i gry o władzę, które tak niszcząco wpływają na związki
między ludźmi. Władza nad innymi to w istocie słabość, udająca siłę. Prawdziwa
moc tkwi wewnątrz i możesz do niej dotrzeć choćby teraz.
A zatem każdemu, kto utożsamia się z umysłem, czyli jest odłączony od źródła
swojej prawdziwej mocy – głębszego „ja”, zakorzenionego w Istnieniu – stale
towarzyszy lęk. Ludzi, którzy przekroczyli granice umysłu jest jak dotąd bardzo
niewielu, możesz więc przyjąć założenie, że na dobrą sprawę każdy, kogo
spotykasz czy znasz, żyje w ciągłym lęku. Różne bywa tylko jego nasilenie. Na
jednym biegunie będzie to niepokój i zgroza, na drugim – nieokreślone
skrępowanie i poczucie ja-kiejś odległej groźby. Większość ludzi uświadamia
sobie ten lęk dopiero wtedy, gdy przybiera on jedną z ostrzejszych postaci.
Ego w poszukiwaniu pełni
Kolejnym aspektem bólu emocjonalnego, nieodłącznie wpisanym w działanie
egotycznego umysłu, jest głęboko zakorzenione poczucie braku pełni: niedostatku.
Jedni uświadamiają je sobie, inni żywią je bezwiednie. U tych pierwszych
przejawia się ono jako dojmujące wrażenie, że na coś nie zasługują albo do
czegoś nie dorastają. U tych drugich daje natomiast znać o sobie tylko
pośrednio, w formie silnego łaknienia, pragnienia czy tęsknoty. Jedni i drudzy
nierzadko poddają się przymusowi, który nakazuje im ulegać zachciankom ego i
gonić za czymś, z czym na krócej lub dłużej będą mogli się utożsamić, żeby
wypełnić odczuwaną wewnątrz pustkę. Zabiegają więc o dobra materialne,
pieniądze, sukcesy, władzę, uznanie lub przywileje, a wszystko głównie po to,
żeby mieć o sobie lepsze wyobrażenie, poczuć się kimś pełniejszym niż dotąd.
Lecz nawet jeśli udaje im się osiągnąć zamierzony cel, wkrótce stwierdzają, że
pustka jest tam, gdzie była, wciąż tak samo bezdenna. I dopiero wtedy mają
naprawdę wielki kłopot, bo już nie mogą dłużej robić sobie złudzeń. A raczej
owszem, mogą i nawet robią, ale z coraz większym trudem.
Dopóki twoim życiem kieruje umysł egotyczny, nie możesz poczuć się naprawdę
swobodnie; nie możesz osiągnąć spokoju ani spełnienia – chyba że na tę krótką
chwilę, która następuje tuż po zaspokojeniu kolejnej zachcianki. Ponieważ ego
jest wtórnym poczuciem „Ja”, musi utożsamiać się z czymś zewnętrznym. Potrzebuje
nieustannej ochrony i dożywiania. Najczęściej spotykane przedmioty utożsamienia
to dobra materialne, wykonywana praca, pozycja społeczna i uznanie, wiedza i
wykształcenie, wygląd zewnętrzny, rzadkie umiejętności, związki z ludźmi, własna
przeszłość i dzieje rodziny, systemy wierzeń. Kategorie, na których ego opiera
swoją tożsamość, niejednokrotnie miewają charakter zbiorowy: polityczny,
narodowy, rasowy, religijny itd. Ale żaden z tych punktów odniesienia nie jest
tobą.
Czy to cię przeraża? A może odetchnąłeś z ulgą? Wszystkich tych zewnętrznych
spraw prędzej czy później będziesz musiał się wyrzec. Na razie może trudno
uwierzyć (wcale zresztą nie proszę, żebyś wierzył), że w żadnej z wymienionych
rzeczy nie zdołasz odnaleźć swojej tożsamości. Sam z czasem się o tym dowiesz.
Najpóźniej w chwili, gdy poczujesz zbliżanie się śmierci. Śmierć polega na
złuszczeniu wszystkiego, co nie jest tobą. Sekret życia tkwi w tym, żeby
„umrzeć, zanim umrzesz” – i stwierdzić, że śmierci nie ma.
Wrocław 2001 
