Jeśli
ktoś zapragnąłby mieć udział w wydaniu następnych moich pism oraz działaniu dla
dobra wspólnej idei „System Miłości” i zdobywania niebiańskiej wiedzy dla
siebie, „Wiedza od Ojca Pio” - to podaję osobiste konto:
Wiesław Matuch BNP Paribas Bank Polska S.A. Konto:902030 0045 1130 0000 1538 6050
w tytule podać DAROWIZNA – aby uniknąć podatku.
Natomiast żeby przesłać kwotę do Polski z zagranicy trzeba podać tak:
PLPK90203000451130000015386050
- Wiesław Matuch Darowizna:
Lub : Wiesław Matuch
90 2030 0045 1130 0000 1538 6050
w tytule podać DAROWIZNA
Wpisać:
PPABPLPK Jak
braknie pola dodać XXX
Założyłem też konto na PayPal -
wiesiorynka@gmail.com Jeśli ktoś chciałby
wesprzeć duchową naszą wspólną oddolną działalność - to jest taka możliwość.
PayPal przekierowuje na moje konto w BGŻ w Polsce. W
tytule podać DAROWIZNA – aby uniknąć podatku. Komfort jest, bo można
korzystać z podstawowych walut z całego świata. Wiesiu
Poniżej są 2 tomy "Wiedzy Ojca PIO" do
pobrania za darmo w pdf. Wiesiu
1333 - Koronacja Kazimierza Wielkiego. 1729 - Urodziła się caryca Katarzyna II. 1771 - Urodził się Samuel Bogumił Linde, językoznawca. 1808 - Urodził się Napoleon III, polityk, cesarz Francji. 1856 - Urodził się Philippe Pétain, polityk i dowódca francuski. 1883 - Urodził się Jarosław Hašek, pisarz czeski. 1891 - Zmarł feldmarszałek Helmuth von Moltke. 1961 - Wydobycie XVII-wiecznego okrętu Vasa w Szwecji. 1962 - Pierwszy przekaz sygnału telewizyjnego za pośrednictwem satelity.
Środa, 24 kwietnia, 2024 roku. Do końca roku zostało 252 dni. Imieniny obchodzą:
Jerzego Fidelisa Grzegorza Feliksa Roberta Egberta Horacego Aleksego. Św. Jerzy, żołnierz, męczennik (III/IVw). Pochodził z Liddy (Azja Mniejsza). Zachowały się o nim nikłe dane biograficzne, jednak są bardzo liczne i wczesne dowody kultu Świętego. Jego ojcem miał być Pers - Geroncjusz. Jerzy jako ochotnik wstąpił do legionów rzymskich. Doszedł do rangi wyższego oficera (trybuna?). Podczas prześladowań za czasów Dioklecjana jako chrześcijanin odmówił złożenia ofiary bóstwom rzymskim (305?). Poddano go okrutnym i długim męczarniom - według niektórych tekstów trwały one aż 7 lat. M.in przybijano go do krzyża, torturowano na katowskim kole. Umęczono go w Diospolis na terenie Palestyny Okrucieństwo zastosowane wobec św. Jerzego musiało być wyjątkowe, skoro wśród tak ogromnej liczby męczenników, którzy wówczas zginęli za wiarę, jemu nadano tytuł Wielkiego Męczennika. Do kultu i legendy o Świętym przyczyniły się wyprawy krzyżowe, z których jedna stacjonowała pod Liddą. Za swego patrona uznają go: Anglia, Holandia, Niemcy Szwecja, Litwa, Bośnia; archidiecezja białostocka, wileńska, diecezja pińska; m. in. miasta: Ferrara, Neapol. Pod wezwaniem św. Jerzego powstało wiele bractw rycerskich oraz zgromadzeń zakonnych. Stał się patronem rycerzy żołnierzy ludzi mających związek z bronią i walką - rusznikarzy, zbrojmistrzów, puszkarzy, kawalerzystów, wojsk pancernych, także rolników, skautów i harcerzy. Jest orędownikiem podczas epidemii oraz w chorobach skóry trądu. W IKONOGRAFII Święty ukazywany jest w krótkiej tunice jako rycerz na koniu zabijający smoka. Jego atrybutami są: anioł z wieńcem laurowym lub z koroną, baranek, biała chorągiew lub lanca z czerwonym krzyżem, koń, palma męczeństwa oraz m. in. przedmioty jego męki - gwoździe, kamień młyński i koło, miecz, smok u stóp, smok zabity. Św. Fidelis - Marek Roy (1578-1622). Jest uznawany za pierwszego męczennika (protomartyr) Kongregacji Rozkrzewiania Wiary, a jego imię noszą różne szkoły, wydawnictwa i stowarzyszenie pomocy misjom, prowadzone przez zakon kapucynów. Jako wielki czciciel Maryi codziennie odmawiał różaniec, a każdą sobotę spędzał na postach o chlebie i wodzie. Urodził się w 1578 r. w szwabskim Sigmaringen, a na chrzcie otrzymał imię Marek. Nazwisko Roy było znane w Badenii-Wirtembergii, ponieważ jego ojciec był burmistrzem. Lata nauki we Fryburgu uwieńczył Marek doktoratem z filozofii, a później - doktoratem obojga praw. Wiele podróżował po Włoszech, Francji i Hiszpanii. Dzięki protekcji księcia Hohenzollerna z Sigmaringen, został nadwornym radcą prawnym, ale zdegustowany obyczajami palestry postanowił wstąpić do wspólnoty kapucynów. Za namową biskupa Konstancji Roy w 1612 r. przyjął święcenia kapłańskie, a potem przywdział habit, otrzymując imię zakonne Fidelis. Dwa lata później podjął studia teologiczne. W kilku klasztorach był gwardianem, a także prowadził działalność duszpasterską wśród protestantów. W 1621 Grzegorz XV powierzył kapucynom organizację misji w szwajcarskiej Recji, opanowanej przez kalwinizm. Zakon skierował tam Fidelisa, który jako prefekt - razem z konfratrami - przemierzał całą okolicę, głosząc kazania i tocząc dysputy. A czynił to skutecznie, bo wielu innowierców, w tym również kilku przywódców kalwińskich, nawróciło się. Zaniepokojeni fanatycy kalwińscy przygotowali więc zasadzkę: podstępnie zaprosili go z kazaniem do kościoła w Seewis, próbowali nakłonić do apostazji, a w końcu zamordowali mieczami i maczugami. Ciało męczennika spoczęło w katedrze w Chur. Beatyfikowany w 1729 r., a kanonizowany w 1746 r., jest patronem prawników.
Św. Teresa
z Avila -
Dzieła św. Teresy Wielkiej...
O, życie! ty znasz potęgę miłości, wiesz jak się ona w zaświaty wydziera. Puść mnie więc! nie więź wśród ziemskiej ciemności, bo szczęścia bramy twa śmierć mi otwiera. O, jakże czekam mej śmierci zjawienia, bo tylko ona otworzy mi drogę, wybawi duszę z ciasnego więzienia.
Św. Jan od
Krzyża -
Dzieła św. Jana od Krzyża...
Ach! I któż uleczyć mnie może ! Ukaż się mi już prawdziwie, bez cienia! I nie chciej więcej wysyłać już do mnie tylko zwiastunów, którzy nie zaspokoją mojego pragnienia.
Myśli Ojca Anthony de Mello - hinduskiego Jezuity:
Powierzchowność - Pewnego dnia dziennikarz poprosił Mistrza, by wymienił jakąś rzecz, która charakteryzuje współczesny świat. Mistrz bez wahania odpowiedział: - Ludzie z każdym dniem wiedzą coraz więcej o wszechświecie, a coraz mniej o sobie. Zaś do astronoma, który czarował go opowieścią o wspaniałych osiągnięciach współczesnej astronomii, Mistrz rzekł: - Spośród milionów zdumiewających obiektów we wszechświecie - czarnych dziur, kwazarów i pulsarów - niewątpliwie najdziwniejszym jest człowiecze "ja".
POMYŁKA BISKUPA WRIGHTA - Wiele lat temu pewien biskup ze wschodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych złożył wizytę w małym college'u zakonnym na wybrzeżu zachodnim. Umieszczono go w domu prezydenta college,?u, który był postępowym młodym człowiekiem, profesorem fizyki i chemii. Pewnego dnia prezydent zaprosił członków swojego wydziału na kolację z biskupem, żeby mogli skorzystać z jego mądrości i doświadczenia. Po kolacji rozmowa przeszła na temat końca cywilizacji i biskup twierdził, że nie może być on daleko. Jednym z powodów, które przytoczył, było to, że wszystko w przyrodzie zostało odkryte i wszystkie możliwe wynalazki dokonane. Prezydent grzecznie się z tym nie zgodził. Jego zdaniem, powiedział, ludzkość jest na progu nowych wspaniałych odkryć. Biskup rzucił prezydentowi wyzwanie, żeby wymienił jedno. Prezydent powiedział, że spodziewa się, iż za następne około pięćdziesięciu lat ludzie nauczą się latać. Przyprawiło to biskupa o atak śmiechu. "Bzdury, mój drogi człowieku", wykrzyknął, "jeśliby zamiarem Boga było, żebyśmy latali, byłby zaopatrzył nas w skrzydła. Latanie jest zarezerwowane dla ptaków i aniołów". Biskup nazywał się Wright. Miał dwóch synów o imionach Orville i Wilbur - wynalazców pierwszego samolotu.
PODRÓŻNIK - Podróżnik wrócił do swego ludu, żądnego wiedzy o Amazonii. Ale jak mógł wyrazić słowami wrażenie swojego serca, kiedy kontemplował kwiaty przejmująco piękne i słuchał nocnych odgłosów lasu? Jak przekazać to, co czuł w sercu, gdy uświadomił sobie niebezpieczeństwo ze strony dzikich zwierząt lub gdy prowadził łódkę przez niepewne wody rzeki? Powiedział: - Idźcie i odkryjcie to sami. Nic nie zastąpi własnego ryzyka i osobistego doświadczenia. Wszakże dla orientacji wykreślił mapę Amazonii; bo czyż nie znał każdego zakrętu i zakola rzeki oraz jak była szeroka i jak głęboka, gdzie były wodospady i kaskady? Podróżnik żałował przez całe życie, że sporządził tę mapę. Byłoby lepiej, gdyby jej nie zrobił. Mówi się, że Budda stanowczo odmawiał mówienia o Bogu. Prawdopodobnie zdawał sobie sprawę z niebezpieczeństwa sporządzania map potencjalnych podróżników.
Przepiękne teksty wielkiego Jogina Sri Nisargadatty Maharaja (1897 - 1981)
Pytania i odpowiedzi (poniższe teksty, losowo
wyświetlane, dopracowałam na potrzeby
katolików - Wiesław Matuch)
PYTANIE: Oto jak Bóg kieruje światem. ODPOWIEDŹ: Bóg nie kieruje światem. Po co miałby się tym zajmować? To ludzie tak to rozumieją, ponieważ używają ludzkiej świadomości. Pismo św. również napisane jest dla ludzkiej świadomości. Człowiek tak nisko zszedł (grzech pierworodny), że potrzebuje pojęć i obrazu. Żydzi rozumieli tylko obrazkami, toteż Jezus tłumaczył im świat ducha w przypowieściach. Czy rozumieli? Nie!. Odrzucili Go, w końcu ukrzyżowali. PYTANIE: Wobec tego kto zajmuje się światem? ODPOWIEDŹ: Nikt. Wszystko dzieje się samo przez się. Pan stawia pytanie i pan daje odpowiedź. Odpowiedź zna pan już w chwili zadania pytania. Wszystko jest grą świadomości, grą zmysłów. Wszelkie podziały są iluzją. Umysłem poznać można tylko świat fałszywy. Chrystus ten świat karze porzucić. Prawdą pan sam stać się musi. Czy Chrystus nie powiedział:" czy nie wiecie, że Bogami jesteście". Albo: " Ja Jestem Drogą, Prawdą Życiem". Każdy z nas musi się stać Chrystusem, aby Go osiągnąć.
Tęsknota:
Kiedy nie ma Ciebie, smutno płynie czas. Nie ma gwiazd na niebie, nawet księżyc zgasł, ciągle pada deszcz, wolniej krąży ziemia, płaczą gałęzie drzew. Kiedy Ciebie nie ma, smutek pada cieniem na pola i lasy. Kiedy nie ma Ciebie, nie ma twoich słów, tylko są marzenia. Kiedy ujrzę Cię znów?
Ryszard
Kapuściński:
Reporter jest niewolnikiem ludzi, może zrobić tylko tyle, na ile mu ci ludzie pozwolą. Reporter jest kompletnie ubezwłasnowolniony. Bo jeżeli się z kimś spotykam i wiem, że będę rozmawiał z tym człowiekiem tylko godzinę w życiu, bo potem jadę dalej i już go pewnie nigdy nie zobaczę, to muszę mieć świadomość, że jestem na niego skazany. Powie mi tylko tyle, ile zechce mi powiedzieć, może nic nie powiedzieć. Wiem, że sukces zależy od sposobu, w jaki nawiążę kontakt. Podobne sytuacje zdarzają się w podróżach reporterskich, może zwłaszcza takich jak moje, dzikich, do miejsc, gdzie nie ma transportu, możliwości przejazdu, są zaminowane drogi, tak że jestem zupełnie uzależniony od dobrej woli, gestu obcych ludzi, wśród których się znajduję.
Cytaty Przemówienia Papieża Jana Pawła II w parlamencie polskim z 11 czerwca
1999
Służba narodowi musi być zawsze ukierunkowana na dobro wspólne, które zabezpiecza dobro każdego obywatela. Sobór Watykański II wypowiada się na ten temat bardzo jasno: "Wspólnota polityczna istnieje (...) dla dobra wspólnego, w którym znajduje ona pełne uzasadnienie i sens i z którego bierze swoje pierwotne i sobie właściwe prawo. Dobro zaś wspólne obejmuje sumę tych warunków życia społecznego, dzięki którym jednostki, rodziny i zrzeszenia mogą pełniej i łatwiej osiągnąć swoją własną doskonałość. (...) Porządek zatem społeczny i jego rozwój winien być nastawiony nieustannie na dobro osób, ponieważ od ich porządku winien być uzależniony porządek rzeczy, a nie na odwrót. (...) Porządek ów stale trzeba rozwijać, opierać na prawdzie, budować w sprawiedliwości, ożywiać miłością; w wolności zaś powinno się odnajdywać coraz pełniej ludzką równowagę" - to są cytaty z Gaudium et spes, konstytucji Vaticanum II (n. 74. 26).
Tęsknota:
Jak odszukać Cię wśród innych jak odnaleźć ślad we mgle nawet we śnie szukać będę aż odnajdę wreszcie cię!
Wspomniałeś parokrotnie o „poddaniu”. Nie podoba mi się ten pomysł. Trąci
fatalizmem. Jeśli zawsze będziemy się zgadzali ze stanem rzeczy, nie zrobimy
nic, aby go poprawić. Moim zdaniem postęp – zarówno w życiu osobistym, jak i
społecznym – polega na tym, żeby nie akceptować ograniczeń, jakie narzuca
teraźniejszość, lecz starać sieje przekroczyć i stworzyć lepszy układ. Bez tego
do dziś dnia mieszkalibyśmy w jaskiniach. Jak godzisz ideę poddania ze
zmienianiem rzeczywistości i skutecznym działaniem?
Dla niektórych ludzi słowo „poddanie” ma negatywny wydźwięk, ponieważ kojarzy im
się z klęską, rezygnacją, kapitulacją w obliczu trudności życiowych, letargiem
itd. Ale prawdziwe poddanie to coś zupełnie innego. Nie polega na tym, żeby
biernie zgadzać się na każdy układ, w jakim się znajdziesz, w żaden sposób nie
próbując go przekształcić. Ani na tym, żeby zaniechać wszelkiego planowania czy
inicjowania pozytywnych działań.
W poddaniu zawiera się prosta, lecz głęboka mądrość, zalecająca raczej uległość
niż opór wobec nurtu życia. Jedynym punktem, w którym możesz poczuć ten nurt,
jest teraźniejszość, „poddać się” znaczy więc bezwarunkowo, bez zastrzeżeń
pogodzić się z obecną chwilą, wyrzec się oporu wewnętrznego przed tym, co jest.
Opór wewnętrzny to niezgoda na to, co j e s t, wyrażana poprzez myślowe osądy i
negatywne emocje. Szczególnie nasila się on wtedy, gdy „coś się nie układa”,
czyli pojawia się szczelina między żądaniami i nieelastycznymi oczekiwaniami
twojego umysłu a tym, co j e s t. Szczelinę tę wypełnia ból. Jeśli żyjesz już
wystarczająco długo, z pewnością zdążyłeś się przekonać, że dosyć często „coś
się nie układa”. I właśnie wtedy trzeba się poddać – jeśli chce się wyplenić z
własnego życia ból i smutek. Zgoda na to, co jest, natychmiast uwalnia cię od
utożsamienia z umysłem, a tym samym pozwala odnowić więź z Istnieniem. Opór i
umysł są bowiem jednym.
Poddanie jest procesem czysto wewnętrznym. Nie oznacza. ono wcale, że nie możesz
zarazem na zewnątrz przedsięwziąć czegoś, aby zmienić sytuację. Gdy się
poddajesz, właściwie nie musisz akceptować jej całej, lecz tylko niewielki
wycinek sytuacji, zwany teraźniejszością.
Gdybyś na przykład ugrzązł w błocie, nie powiedziałbyś sobie: „Dobra,
kapituluję: ugrzęzłem i już”. Kapitulacja to nie to samo, co poddanie. Nie
musisz akceptować niepożądanej czy niemiłej sytuacji życiowej. Nie musisz też
wmawiać sobie, że ugrzęznąć w błocie to właściwie nic złego. Wręcz przeciwnie.
Stawiasz sprawę jasno: chcesz się wydobyć z błota. Skupiasz się wyłącznie na
obecnej chwili, nie opatrując jej w myślach żadną etykietką. Znaczy to, że nie
osądzasz teraźniejszości. Skoro tak, nie opierasz też się ani nie doznajesz
negatywnych emocji. Godzisz się z Jestestwem” danej chwili. Dopiero potem
zaczynasz działać i robisz wszystko, co w twojej mocy, żeby wydobyć się z błota.
Jest to działanie pozytywne – dużo skuteczniejsze od działania negatywnego,
powodowanego gniewem, rozpaczą lub rozgoryczeniem. Dopóki nie osiągniesz
zamierzonego rezultatu, nadal poddajesz się teraźniejszości, w żaden sposób jej
nie klasyfikując.
Tytułem ilustracji przytoczę pewną obrazową analogię. Powiedzmy, że idziesz w
nocy ścieżką wśród gęstej mgły. Masz jednak mocną latarkę, której światło
przebija mgłę i otwiera przed tobą wąską, wyraźnie widoczną drogę. Ta mgła to
twoja sytuacja życiowa, łącznie z przeszłością i przyszłością; latarką jest
twoja świadoma obecność; wyraźnie widoczną drogą – teraźniejszość.
Jeśli wytrwale się nie poddajesz, twardnieje przez to twoja psychiczna forma,
czyli skorupa ego, wzmaga się więc wrażenie osobności. Otaczający cię świat
wydaje się groźny, a szczególne poczucie zagrożenia budzą ludzie. Pojawia się
bezwiedny przymus niszczenia innych za pomocą osądów, a także potrzeba
rywalizacji i dominacji. Nawet przyroda staje się wrogiem; wszystko widzisz
przez pryzmat lęku. Choroba psychiczna zwana paranoją jest zaledwie nieco
ostrzejszą postacią tego normalnego, lecz zaburzonego stanu świadomości.
Opór utwardza i usztywnia nie tylko twoją formę psychiczną, ale i fizyczną,
czyli ciało. W rozmaitych jego częściach tworzą się napięcia, a ono całe zwiera
się w sobie. Swobodny przepływ energii, bez którego organizm nie może prawidłowo
funkcjonować, ulega mocnemu ograniczeniu. Dzięki pracy z ciałem i pewnym
rodzajom fizjoterapii można przywrócić swobodę krążenia energii, lecz dopóki nie
zaczniesz na co dzień stosować zasady poddania, wszelkie takie zabiegi przyniosą
je-dynie chwilową ulgę i usuną objawy, ponieważ sama przyczyna – nawykowy opór –
nie została rozpuszczona.
Masz jednak w sobie coś, co nie podlega przelotnym wpływom okoliczności,
składających się na sytuację życiową. Dotrzeć do tego czegoś możesz wyłącznie
pod warunkiem, że się poddasz. Tym czymś jest twoje życie, samo twoje Istnienie,
wiecznotrwałe w ponadczasowej sferze teraźniejszości. Odnalezienie go to właśnie
ta ,Jedyna nieodzowna rzecz”, którą według Jezusa trzeba zrobić.
Jeśli sytuacja życiowa nie zadowala cię lub wydaje się wręcz nie do zniesienia,
bezwiedny nawyk stawiania oporu, który ją utrwala, zdołasz przełamać jedynie pod
warunkiem, że najpierw się poddasz.
Poddanie doskonale idzie w parze z działaniem, zmienianiem i dążeniem, lecz
kiedy już się poddasz, każdy twój ruch nabiera całkiem nowej energii, nowej
jakości. Dzięki poddaniu odnawiasz więź ze źródłową energią Istnienia, a gdy
Istnienie przenika wszystkie twoje uczynki, stają się one jednym wielkim świętem
na cześć energii życiowej i coraz dalszą podróżą w głąb teraźniejszej chwili.
Zaniechanie oporu wznosi na nieporównanie wyższy poziom świadomość, a w ślad za
nią wszystko, co robisz lub tworzysz. Owoce pracy potrafią same o siebie zadbać
i odzwierciedlają twój nowy stan. W sumie można to nazwać „działaniem w stanie
poddania”. Nie jest to praca, jaką znamy od całych tysiącleci. W miarę jak coraz
więcej ludzi będzie się budzić, słowo „praca” stopniowo zniknie z naszego języka
i być może zastąpi je jakieś inne, specjalnie w tym celu stworzone. To, jaką
przyszłość dane ci będzie przeżyć, zależy głównie od teraźniejszego stanu twojej
świadomości, poddanie jest więc najważniejsze ze wszystkiego, co możesz zrobić,
żeby spowodować zmiany na lepsze. Wszelkie ruchy w sferze zewnętrznej mają
jedynie wtórne znaczenie. Świadomość, która jeszcze się nie poddała, nie zdoła
zainicjować żadnych naprawdę pozytywnych działań.
Rozumiem, że jeśli znajduję się w niemiłej lub niezadowalającej sytuacji i bez
reszty zaakceptuję obecną chwilę taką, jaka ona jest, zniknie wszelkie
cierpienie i ból. Wzniosę się ponad nie. Wciąż jednak wydaje mi się niezbyt
jasne, skąd można czerpać energię czy motywację do działania i wprowadzania
zmian, jeśli nie z pewnej dozy niezadowolenia.
Gdy już się poddasz, widzisz bardzo wyraźnie, co należy zrobić, zaczynasz więc
działać, zawsze robiąc tylko jedną rzecz naraz i skupiając się wyłącznie na tym,
co robisz w danej chwili. Ucz się od przyrody: spójrz, jak wszystko w niej
doprowadzone zostaje do końca, a cud życia rozkwita bez niczyjego niezadowolenia
ani zmartwienia. To dlatego Jezus powiedział: „Przypatrzcie się liliom polnym,
jak rosną; nie pracują ani przędą”.
Jeśli swoją ogólną sytuację odczuwasz jako niezadowalającą albo niemiłą, wydziel
z niej obecną chwilę i poddaj się temu, co j e s t. Stanie się wtedy tak, jakbyś
snopem światła latarki przeciął mgłę. Warunki zewnętrzne stracą władzę nad twoją
świadomością. Twoje postępowanie nie będzie już odtąd motywowane potrzebą
reagowania i oporem.
Potem szczegółowo rozpatrz się w sytuacji. Zadaj sobie pytanie: „Czy mogę
cokolwiek zrobić, żeby sytuację tę zmienić, poprawić albo z niej się wycofać?”.
Jeśli któreś z tych rozwiązań wyda ci się realne, zastosuj je. Zamiast ogarniać
uwagą sto różnych spraw, które dobrowolnie lub z konieczności będziesz załatwiał
w jakimś przyszłym terminie, skup się wyłącznie na tej jednej, którą możesz
załatwić właśnie teraz. Nie znaczy to, że nie powinieneś niczego planować. Może
się przecież okazać, że akurat w tej chwili wszystko, prócz planowania, jest
niewykonalne. Ale pilnuj się, żebyś nie zaczął wyświetlać sobie w głowie filmów
i wybiegać w przyszłość, tracąc z oczu teraźniejszość. To, co w końcu
postanowisz zrobić, niekoniecznie od razu wyda owoce. Dopóki zaś nie nadejdzie
czas owocowania, nie opieraj się temu, co jest. Jeśli nie możesz nic zrobić ani
się wycofać z danej sytuacji, wykorzystaj ją: niech zmusi cię do jeszcze
głębszego poddania, głębszego wniknięcia w teraźniejszość, w Istnienie. Gdy
wkraczasz w ponadczasowy wymiar teraźniejszości, często nie wiedzieć czemu
następuje zmiana, a ty nie musisz nawet w tym celu zbytnio się wysilać. Życie
staje się usłużne i skore do współdziałania. Jeśli twoją aktywność hamowały
dotychczas takie czynniki wewnętrzne, jak lęk, poczucie winy lub inercja,
stopnieją one w blasku twojej świadomej obecności.
Od energii umysłowej do duchowej
Zaniechać oporu? Łatwo się mówi! Wciąż nie bardzo wiem, jak to zrobić. Jeśli
powiesz, że najpierw trzeba się poddać, pozostaje pytanie: no dobrze, ale jak?
Na początek spójrz w oczy tej prawdzie, że w ogóle stawiasz opór. Bądź przy tym,
gdy się on pojawi. Popatrz, jak twój umysł go stwarza, jak opatruje etykietką
sytuację, ciebie samego lub innych ludzi. Obserwuj towarzyszące temu procesy
myślowe. Odczuwaj energię emocji. Obserwując opór, przekonasz się, że niczemu on
nie służy. Gdy bez reszty skupiasz się na teraźniejszości, uświadamiasz sobie
swój bezwiedny opór, a wtedy automatycznie przestajesz go stawiać. Nie sposób
być jednocześnie świadomym i nieszczęśliwym; świadomość jest nie do pogodzenia z
jakimkolwiek negatywizmem. Negatywizm, ból, wszelkiego rodzaju cierpienie
oznacza, że opór trwa, on zaś jest zawsze nieświadomy.
Ale przecież mogę sobie uświadamiać własne bolesne uczucia?
Czy dobrowolnie wybrałbyś ból? A jeśli nie ty go wybrałeś, to skąd się wziął?
Czemu służy? Kto przedłuża jego trwanie? Twierdzisz, że uświadamiasz sobie swoje
bolesne uczucia, ale w rzeczywistości utożsamiasz się z nimi i karmisz je,
ulegając przymusowi myślenia. Wszystko to są przejawy nieświadomości. Gdybyś był
świadomy, czyli całkowicie obecny tu i teraz, niemal w jednej chwili stopniałby
cały negatywizm. Nie wytrzymałby twojej obecności. Sprzyjające warunki stwarza
mu wyłącznie twoja nieobecność. Nawet ciało bolesne nie przetrwa długo, kiedy
jesteś obecny. Sam przedłużasz żywot swojej niedoli, dając jej czas. A ona nim
właśnie się żywi. Gdy nieustannie pielęgnujesz w sobie intensywną świadomość
obecnej chwili, czas obumiera. Ale czy chcesz, żeby obumarł? Czy naprawdę masz
już dość? Kim byłbyś, gdyby nie czas?
Dopóki nie nauczysz się poddawać, o wymiarze duchowym możesz najwyżej czytać,
rozmawiać, pisać książki, rozmyślać, ekscytować się nim i wierzyć w jego
istnienie – albo i nie wierzyć, zależnie od przypadku. Nie sprawia to żadnej
różnicy. Dopiero gdy się poddajesz, wymiar ten staje się w twojej codziennej
rzeczywistości czymś naprawdę żywym. Bijąca z ciebie energia – ta, która kieruje
odtąd twoim życiem – zaczyna wtedy wibrować na znacznie wyższej częstotliwości
niż energia umysłowa, nadal kierująca naszym światem: ta, która stworzyła
istniejące dziś społeczne, polityczne oraz gospodarcze struktury naszej
cywilizacji i nieustannie przedłuża własny żywot za pomocą systemów kształcenia
i środków masowego przekazu. Dzięki temu, że się poddajesz, zstępuje na ten
świat energia duchowa. Nie zadaje ona cierpień ani tobie, ani innym ludziom, ani
żadnej formie życia na kuli ziemskiej. W przeciwieństwie do energii umysłowej
nie zanieczyszcza też planety i nie podlega prawu biegunowości, na mocy którego
nie może istnieć nic, co by nie miało swojego przeciwieństwa, a zatem nie ma
dobra bez odpowiadającego mu zła. Ludzie napędzani energią umysłową – wciąż
jeszcze przytłaczająca większość ludzkości – nie zdają sobie sprawy z istnienia
energii duchowej. Należy ona do rzeczywistości innego rzędu i stworzy całkiem
odmienny świat, gdy tylko wystarczająco wiele osób osiągnie stan poddania, a
więc wyzbędzie się wszelkiego negatywizmu. Jeśli ziemia ma przetrwać, w jej
mieszkańcach krążyć będzie ta właśnie energia.
Jezus napomknął o niej w Kazaniu na Górze, wygłaszając słynne prorocze zdanie:
„Błogosławieni cisi, oni bowiem odziedziczą ziemię”. Otóż właśnie cicha lecz
intensywna obecność rozpuszcza nieuświadomione schematy, wedle których
funkcjonuje umysł. Działanie ich jeszcze przez pewien czas może się utrzymać,
ale nie będą już rządziły twoim życiem. Również i zewnętrzne okoliczności,
którym dotąd stawiałeś opór, zazwyczaj szybko ulegają zmianie lub się ulatniają,
gdy tylko się poddasz. Poddanie to potężna siła, przemieniająca sytuacje i
ludzi. A nawet jeśli warunki zewnętrzne nie zmienią się natychmiast, możesz się
wznieść ponad nie, skoro już zgodziłeś się na teraźniejszość. Tak czy owak
–jesteś wolny.
Poddanie w związkach osobistych
A jeśli ktoś chce mnie wykorzystać, manipulować mną albo rządzić? Czy komuś
takiemu też mam się poddać?
Ludzie tego pokroju są odcięci od Istnienia, toteż bezwiednie próbują uzyskać od
ciebie energię i moc. Co prawda, tylko człowiek nieświadomy będzie próbował
wykorzystywać innych lub nimi manipulować, równie prawdziwe jest jednak to, że
próba taka okaże się skuteczna jedynie wobec kogoś, komu także świadomości
brakuje. Jeśli stawiasz opór cudzym nieświadomym zachowaniom lub z nimi
walczysz, sam też tracisz świadomość. Poddanie wcale nie polega na tym, że masz
pozwolić, aby wykorzystywali cię ludzie pozbawieni świadomości. Nic nie stoi na
przeszkodzie, żebyś udzielił stanowczej i wyraźnej odmowy albo wycofał się z
danej sytuacji, nie mając zarazem w sobie ani odrobiny oporu. Kiedy komuś lub
czemuś odmawiasz, niech odmowa ta nie wynika z buntu, lecz z wglądu – z jasnego
rozeznania, jakie wyjście jest dla ciebie w tej akurat chwili właściwe, a jakie
nie. Niech to nie będzie reakcja, ale rzeczywiście odmowa, i to wysokiej próby –
nie skażona niczym negatywnym, a więc nieprzysparzająca cierpień.
Mam w pracy niemiłą sytuację. Próbowałem jej się podać, ale mi się nie udaje. Za
każdym razem budzi się silny opór.
Jeśli nie możesz się poddać, natychmiast zacznij działać: zabierz głos lub zrób
coś, żeby zmienić sytuację – albo wycofaj się z niej. Weź odpowiedzialność za
własne życie. Nie pozwól, żeby jakakolwiek negatywna skłonność zanieczyszczała
twoje piękne, promienne Istnienie wewnętrzne i ziemię. Nie udzielaj w sobie
gościny żadnemu rodzajowi nieszczęścia.
Czy zasady niestawiania oporu należy się trzymać również w zewnętrznych sprawach
życiowych, na przykład nie opierając się przemocy? A może reguła ta odnosi się
wyłącznie do życia wewnętrznego?
Zajmij się tylko aspektem wewnętrznym. To najważniejsze. Oczywiście zmieni się
też wtedy twój sposób prowadzenia spraw na zewnątrz, twoje związki z ludźmi itd.
Właśnie w tych ostatnich zajdzie wskutek poddania głęboka zmiana. Dopóki bowiem
nie potrafisz zgodzić się na to, co j e s t, nikogo nie zdołasz przyjąć z
dobrodziejstwem inwentarza. Będziesz ludzi osądzał, krytykował, szufladkował,
odrzucał albo próbował zmieniać. Co gorsza, jeśli stale traktujesz
teraźniejszość jako narzędzie, pozwalające osiągnąć w przyszłości wytyczony cel,
to i każdego człowieka, z którym się spotkasz albo zbliżysz, będziesz traktował
instrumentalnie. Związek – a więc i drugi człowiek – ma dla ciebie znaczenie
drugorzędne albo żadne. Przede wszystkim liczy się to, co dzięki związkowi
możesz zyskać: korzyść materialna, poczucie władzy, rozkosz fizyczna albo jakiś
inny sposób dopieszczania ego.
Objaśnię teraz, jak w związkach działa poddanie. Otóż kiedy wybucha spór czy
konflikt z partnerem życiowym lub inną bliską osobą, przyjrzyj się najpierw
swoim odruchom obronnym, które budzą się w obliczu cudzego ataku, albo poczuj
siłę własnej agresji, kiedy ty z kolei atakujesz stanowisko rozmówcy. Obserwuj w
sobie przywiązanie do własnych poglądów i przekonań. Staraj się czuć energię
myślowo–emocjonalną, z której wypływa chęć stawiania na swoim i udowadniania
cudzych błędów. Jest to energia umysłu egotycznego. Uświadamiasz sobie jej
istnienie, przyjmując je do wiadomości i możliwie najpełniej odczuwając jej
obecność. I wreszcie pewnego dnia, w trakcie sporu, stwierdzasz nagle, że wybór
należy do ciebie; możesz wtedy poniechać swojej reakcji – ot tak, na próbę. No
więc poddasz się. Nie chodzi o to, żebyś przyznał rację rozmówcy, wypowiadając
kilka czczych słów z miną, która mówi: „Nie zniżę się do tych dziecinnych,
nieświadomych zagrań”. W ten sposób przeniósłbyś tylko swój opór na inny poziom,
pozostawiając rządy umysłowi egotycznemu, przekonanemu o własnej wyższości.
Musisz się rozstać z całym myślowo––emocjonalnym polem energii, które w tobie
tkwi i walczy o władzę.
Ego jest sprytne, zdobądź się więc na ogromną czujność, obecność i bezwzględną
szczerość wobec siebie, żeby sprawdzić, czy aby na pewno przestałeś się
utożsamiać ze swoim stanowiskiem myślowym, a tym samym uwolniłeś od umysłu.
Jeśli nagle poczujesz wielką lekkość, jasność i głęboki spokój, będzie to
nieomylny znak prawdziwego poddania. Zobacz wtedy, jak zmieni się stanowisko
rozmówcy, gdy przestaniesz je zasilać swoim oporem. Kiedy znika przeszkoda, jaką
dotychczas było poczucie tożsamości ze stanowiskami myślowymi, zaczyna się
prawdziwe porozumienie.
A jak jest z brakiem oporu w obliczu przemocy, agresji itp.?
Brak oporu niekoniecznie polega na niedziałaniu. Zasada braku oporu znaczy
jedynie, że w tym, co robisz, nie ma elementu reakcji. Przypomnij sobie głęboką
mądrość, która leży u podłoża wschodnich sztuk walki: nie opieraj się sile
przeciwnika. Ulegnij, żeby zwyciężyć.
Należy jednak dodać, że niedziałanie w wykonaniu osoby wysoce obecnej ma wielką
moc przeistaczania i uzdrawiania sytuacji i ludzi. Taoiści określają je mianem
wu wei, co zwykle tłumaczy się jako „działanie bez działania” lub „spokojne,
bezczynne siedzenie”. W starożytnych Chinach uchodziło za jedno z największych
osiągnięć czy też cnót. Ta specyficzna bezczynność zasadniczo różni się od
nieróbstwa w wydaniu kogoś, kto trwa w stanie zwyczajnej świadomości, a raczej
nieświadomości, podszytej lękiem, inercją lub niezdecydowaniem. Żeby naprawdę
nie działać, trzeba w sobie samym nie stawiać najmniejszego oporu i być ogromnie
czujnym.
Jeśli natomiast konieczne jest działanie, nie zareagujesz tak, jak ci każe twój
tresowany umysł, lecz odpowiesz na sytuację, przyjmując za punkt wyjścia własną
świadomą obecność. Nie będziesz miał wtedy w głowie żadnych pomysłów – nawet
tego pomysłu, że nie należy uciekać się do przemocy. Któż więc potrafi
przewidzieć, co w końcu zrobisz?
Ego wierzy, że w oporze tkwi siła, podczas gdy tak naprawdę odcina cię on od
Istnienia – jedynego siedliska prawdziwej mocy. Opór jest słabością i lękiem w
przebraniu siły. To, co ego uznaje za słabość, jest twoim Istnieniem w całej
jego czystości, niewinności i potędze. To, co ego uznaje za siłę, jest
słabością. Fałszywe ,Ja” trwa więc w nieustannym oporze i odgrywa nieautentyczne
role, żeby zakamuflować twoją rzekomą słabość, która w istocie jest twoją mocą.
Dopóki nie nastąpi poddanie, stosunki między ludźmi muszą polegać w znacznej
mierze na bezwiednym graniu ról. Kiedy się poddasz, egotyczne mechanizmy obronne
i maski okażą się niepotrzebne. Będziesz odtąd bardzo prosty, bardzo prawdziwy.
„To niebezpieczne” – mówi ego. „Stanie ci się krzywda. Łatwo dasz się zranić”.
Nie wie oczywiście, że tylko poprzez zaniechanie oporu, tylko poprzez
opuszczenie gardy masz szansę odkryć swoją prawdziwą, istotną nietykalność,
dzięki której nic cię nie zrani.
Od choroby do oświecenia
Kiedy człowiek ciężko chory całkowicie zaakceptuje swój stan i podda się
chorobie, czy nie wyzbędzie się tym samym chęci wyzdrowienia? Straci przecież
wtedy determinację, niezbędną do walki z chorobą, prawda?
Poddanie to bezwzględna zgoda wewnętrzna na to, co jest. Mówimy o twoim życiu –
tej oto chwili – a nie o warunkach czy okolicznościach, w których żyjesz. Nie
zajmujemy się tym, co nazywam sytuacją życiową. Omówiliśmy już zresztą tę
kwestię.
W odniesieniu do choroby sens poddania jest następujący. Choroba stanowi element
sytuacji życiowej. Ma więc przeszłość i przyszłość. Tworzą one kontinuum, dopóki
twoja świadoma obecność nie zbudzi odkupicielskiej mocy teraźniejszości. Jak
wiesz, pod powierzchnią rozmaitych warunków, składających się na sytuację
życiową, która trwa w czasie, jest coś głębszego, bardziej zasadniczego: twoje
życie, samo twoje Istnienie w bez–czasowym Teraz. Ponieważ w teraźniejszości nie
ma problemów, nie ma też choroby. Wiara w etykietkę, którą ktoś opatrzył twój
stan, utrwala go, nadaje mu moc i z chwilowego zakłócenia równowagi czyni
pozornie litą rzeczywistość. Wierze tej choroba zawdzięcza nie tylko pozór
rzeczywistości i materialności, lecz także ciągłości w czasie, której przedtem
była pozbawiona. Gdy skupisz się na bieżącej chwili i przestaniesz ją opatrywać
myślowymi etykietkami, sprowadzisz chorobę do jednego albo kilku spośród
następujących czynników: bólu fizycznego, osłabienia, niewygody lub
niewydolności. I temu właśnie się poddajesz – t e r a z. Nie poddajesz się idei
„choroby”. Pozwól, niech cierpienie siłą wpędzi cię w obecną chwilę, w
intensywnie świadomą obecność. Wykorzystaj je, żeby się zbliżyć do oświecenia.
Poddanie nie zmienia tego, co j e s t — a przynajmniej nie zmienia bezpośrednio.
Poddanie zmienia ciebie. Wraz z tobą zmienia się cały twój świat, ponieważ
stanowi tylko odbicie. Mówiliśmy zresztą już o tym.
Gdybyś popatrzył w lustro i nie spodobałby ci się ujrzany w nim obraz, musiałbyś
oszaleć, żeby go zaatakować. A przecież tak właśnie robisz, kiedy nie zgadzasz
się na to, co j e s t. Gdy zaś atakujesz lustrzane odbicie, ono, rzecz jasna,
odpowiada kontratakiem. Jeśli akceptujesz każdy widziany w lustrze obraz, jeśli
odnosisz się do niego życzliwie, nie ma on wyboru: po prostu musi ci tę
życzliwość odwzajemnić. W ten sposób zmieniasz świat.
Problem nie tkwi w chorobie. Problemem jesteś ty sam – dopóki umysł egotyczny
sprawuje rządy. Kiedy dotknie cię choroba, inwalidztwo czy inna niemoc, nie
upatruj w tym porażki, nie czuj się winny. Nie miej życiu za złe, że
niesprawiedliwie się z tobą obeszło, ale nie miej też pretensji do siebie.
Wszystko to są formy stawiania oporu. Jeśli ciężko zachorujesz, potraktuj to
jako szansę na oświecenie. W ogóle wszelkie „zło”, jakie spotyka cię w życiu,
staraj się wykorzystać dla sprawy oświecenia. Odbierz chorobie czas, w którym
mogłaby trwać. Pozbaw ją przeszłości i przyszłości. Niech cię wpędzi siłą w
intensywną świadomość obecnej chwili – a wtedy zobaczysz, co się stanie.
Bądź alchemikiem. Przeistaczaj pospolite metale w złoto, cierpienie w
świadomość, katastrofę w oświecenie.
Jesteś ciężko chory i masz mi za złe te słowa? Skoro tak, to widocznie choroba
wrosła w twoje poczucie „ja”, stajesz więc w obronie własnej tożsamości – a
także choroby. Stan, konwencjonalnie zwany „chorobą”, nie ma nic wspólnego z
tym, kim jesteś naprawdę.
W obliczu katastrofy
Większość ludzi wciąż jeszcze tkwi w nieświadomości, a twardą skorupę ich ego
strzaskać może jedynie krytyczna, graniczna sytuacja, zmuszając ich do poddania,
a tym samym wyrywając ze snu. Sytuacje takie powstają, gdy wskutek jakiegoś
kataklizmu, drastycznego przewrotu, głęboko przeżywanej straty czy innego
rodzaju cierpienia cały twój świat nagle się wali i przestaje być zrozumiały.
Jest to spotkanie ze śmiercią – fizyczną lub psychiczną. Umysł egotyczny,
stwórca tutejszego świata, obraca się w ruinę. Z popiołów starego może się wtedy
wyłonić świat nowy.
Nie ma oczywiście żadnej gwarancji, że nawet i sytuacja graniczna spełni to
zadanie, zawsze jednak istnieje szansa. U niektórych ludzi sytuacje graniczne
jedynie wzmagają opór przed tym, co j e s t, a wtedy zaczyna się droga przez
piekło. Inni poddają się tylko częściowo, lecz to już wystarcza, żeby zyskali
nieznaną im wcześniej głębię i pogodę ducha. Gdy odpadnie choćby część skorupy
ego, przez powstałą w ten sposób szczelinę może błysnąć odrobina promiennego
spokoju, ukrytego za barierą umysłu.
Dzięki sytuacjom granicznym zdarza się wiele cudów. Niektórzy mordercy osadzeni
w celach śmierci zaledwie na kilka godzin przed egzekucją uwalniają się od ego,
odkrywając głęboką radość i spokój, jakie zawsze towarzyszą temu wyzwoleniu.
Wewnętrzny opór wobec sytuacji, w której się znaleźli, staje się w pewnej chwili
tak silny, że zadaje im nieznośne katusze, a tu nie majak zrobić uniku, nie ma
dokąd uciec: zamknięta jest nawet droga w przyszłość, wyświetloną z umysłu.
Skazaniec musi więc w pełni zaakceptować to, co wydaje się nie do
zaakceptowania. W obliczu przemożnej siły zmuszony jest się poddać. Osiąga
dzięki temu stan łaski, z którym idzie w parze od-kupienie: całkowite uwolnienie
od przeszłości. Oczywiście cud łaski i odkupienia tak naprawdę dokonuje się
wcale nie za sprawą sytuacji granicznej, lecz poddania.
Ilekroć więc stajesz wobec katastrofy albo coś mocno się „psuje” (katastrofą
może być choroba, kalectwo bądź inna niemoc, utrata domu, majątku albo
tożsamości społecznej, rozpad związku z kimś bliskim, śmierć lub cierpienie
kochanej osoby czy wreszcie zapowiedź własnej rychłej śmierci), wiedz, że jest
to tylko jedna strona medalu, a ciebie zaledwie jeden krok dzieli od czegoś
niewiarygodnie ważnego: całkowitej przemiany metali nieszlachetnych, jakimi są
ból i cierpienie, w złoto. Ten brakujący krok nazywa się „poddanie”.
Nie twierdzę, że w tego rodzaju sytuacji nagle znajdziesz szczęście. Nie, nie
znajdziesz go. Ale strach i ból przeistoczą się w spokój wewnętrzny i pogodę
ducha, pochodzące z ogromnej głębi, z samego Nieprzejawionego. Będzie to „pokój
boży, przekraczający wszelkie rozumienie”. W porównaniu z nim szczęście jest
stanem bardzo płytkim. Wraz z tym promiennym spokojem pojawia się świadomość –
nie na poziomie umysłu, lecz w głębi twojego Istnienia – że jesteś
niezniszczalny, nieśmiertelny. Nie jest to wiara, ale niezbita pewność, która
nie potrzebuje żadnych zewnętrznych potwierdzeń ani dowodów z drugiej ręki.
Cierpienie w spokój przeistoczone
Czytałem o pewnym starogreckim stoiku, który na wieść o tym, że jego syn zginął
w wypadku, stwierdził: „Wiedziałem, że nie jest nieśmiertelny”. Czy na tym
właśnie polegać ma poddanie? Jeśli tak, to ja go nie chcę. W pewnych sytuacjach
wydaje się nienaturalne i nieludzkie.
Brak kontaktu z własnymi uczuciami nie jest poddaniem. Nie wiemy jednak, w jakim
stanie ducha grecki filozof wypowiedział te słowa. Niekiedy nawet w sytuacji
granicznej człowiek nadal nie potrafi zaakceptować teraźniejszości. Ale zawsze
ma przed sobą jeszcze jedną szansę.
Pierwsza szansa tkwi w tym, żeby w każdej chwili poddawać się rzeczywistości,
jaką chwila ta z sobą niesie. Skoro wiesz, że tego, co j e s t, nie da się
odczynić (ponieważ właśnie to, a nie co innego już j e s t), przytakujesz temu,
co j e s t, lub godzisz się z brakiem czegoś, czego nie ma. Potem robisz to, co
zrobić musisz, bo tak akurat nakazuje sytuacja. Jeśli trwasz w tym stanie zgody,
nie przysparzasz światu ani odrobiny negatywizmu, cierpienia, nieszczęścia.
Żyjesz, nie stawiając oporu, obdarzony łaską i lekkością, wolny od wszelkich
zmagań.
Ilekroć ci się to nie udaje, ilekroć pozwalasz przeminąć nadarzającej się
sposobności –już to dlatego, że nie jesteś jeszcze wystarczająco świadomy i
obecny, aby zapobiec zbudzeniu się w tobie jakiegoś rutynowego, bezwiednego
oporu, już to z tej przyczyny, że sytuacja, z którą masz do czynienia, jest
zanadto skrajna, abyś potrafił w jakimkolwiek stopniują zaakceptować – stwarzasz
ból. Na pozór może się wydawać, że stwarza go sytuacja, lecz w gruncie rzeczy
sprawcą jesteś ty sam, a raczej twój opór.
I właśnie wtedy znowu masz szansę się poddać. Skoro nie umiesz pogodzić się z
tym, co się dzieje na zewnątrz, zgódź się na to, co tkwi w tobie samym. Skoro
nie możesz zaakceptować stanu zewnętrznego, zaakceptuj wewnętrzny. Innymi słowy:
nie wzbraniaj się przed bólem. Pozwól mu zaistnieć. Poddaj się żalowi, rozpaczy,
lękowi, osamotnieniu – cierpieniu we wszelkich postaciach. Obserwuj je, nie
opatrując go myślowymi etykietkami. Otwórz się przed nim. I zobacz, jak cud
poddania przeistacza głębokie cierpienie w głęboki spokój. To właśnie jest twoje
ukrzyżowanie. Pozwól, żeby stało się twoim zmartwychwstaniem i
wniebowstąpieniem.
Nie rozumiem, jak można poddać się cierpieniu. Sam przecież powiedziałeś, że
bierze się ono z niezdolności do poddania. Jak więc poddać się niepoddaniu?
Przestań na chwilę zajmować się poddaniem. Kiedy bardzo cię boli, wszelkie
gadanie o nim tak czy owak wyda się pewnie czcze. Gdy bardzo cierpisz, masz
zapewne największą ochotę uciec przed cierpieniem, zamiast mu się poddawać. Nie
chcesz czuć tego, co czujesz. Czy można sobie wyobrazić bardziej normalną
postawę? Ale nie ma ucieczki przed bólem, nie ma wyjścia. Owszem, jest wiele
ucieczek pozornych – praca, alkohol, narkotyki, gniew, projekcje, tłumienie
uczuć itd., lecz żadna nie uwalnia cię od bólu. Cierpienie zepchnięte w
podświadomość wcale nie słabnie. Kiedy zapierasz się bolesnych emocji, zatruwają
one wszystko, co robisz i myślisz, w tym także twoje związki z ludźmi.
Rozsiewasz te emocje w postaci bijącej od ciebie energii, a inni ludzie
podskórnie je odbierają. Jeśli są nieświadomi, mogą nawet poczuć nieodpartą
chęć, żeby cię w ten czy inny sposób zaatakować lub zranić, albo ty sam ich
zranisz, gdy utraciwszy świadomość, obarczysz ich winą za swój ból. Wszystko
bowiem, co pokrewne jest wewnętrznemu stanowi człowieka, przyciąga on ku sobie i
w swoim zachowaniu przejawia.
Kiedy z czegoś nie daje się wyjść, zawsze jeszcze można przez to przejść. Nie
odwracaj się więc od bólu. Spójrz mu w oczy. Poczuj go w całej pełni. Nie m y ś
l o nim, tylko go poczuj! W razie potrzeby daj mu wyraz, ale nie komponuj
bolesnego scenariusza. Skup się bez reszty na uczuciu, a nie na osobie,
przygodzie czy sytuacji, która rzekomo je wywołała. Nie pozwól, żeby umysł
wykorzystał ból, aby stworzyć sobie z niego tożsamość ofiary. Jeśli zaczniesz
użalać się nad sobą i opowiadać ludziom o swojej tragedii, tym bardziej w niej
ugrzęźniesz. Ponieważ nie da się uciec przed uczuciem, jedyna nadzieja zmiany
tkwi w tym, żeby w nie wniknąć; bez tego nic się nie zmieni. Skup się więc
wyłącznie na tym, co czujesz, i nie opatruj tego uczucia myślowymi etykietkami.
Kiedy wnikasz w uczucie, bądź bardzo uważny. Z początku może się wydawać, że
wkraczasz w jakiś mroczny, przerażający obszar, a gdy pojawi się chęć odwrotu,
obserwuj ją, ale nie ulegaj jej. Nieustannie skupiaj uwagę na bólu, czując
wszystko, co cię nachodzi: żal, lęk, zgrozę, samotność. Bądź czujny, bądź
przytomny – obecny całym swoim Istnieniem, każdą komórką ciała. Dzięki temu w
mrok wnosisz światło: płomień swojej świadomości.
Na tym etapie kwestia poddania nie musi cię dłużej zaprzątać. Już się poddałeś.
W jaki sposób? W pełni skupiona uwaga równa się pełnej akceptacji, poddaniu.
Kiedy bez reszty na czymś się skupiasz, wykorzystujesz potęgę teraźniejszości,
która jest potęgą twojej własnej obecności. Gdy zaś jesteś obecny, nie utrzyma
się ani jedno ukryte gniazdo oporu. Obecność unicestwia czas, a bez niego nie
przetrwa żadne cierpienie, nic negatywnego.
Zgoda na cierpienie jest podróżą w śmierć. Spotykając się z głębokim bólem,
pozwalając mu zaistnieć, uważnie weń wnikając — świadomie wkraczasz w śmierć. A
kiedy już taką właśnie śmiercią umrzesz, stwierdzasz, że śmierci nie ma – nie ma
więc czego się bać. Tylko ego umiera. Co by to było, gdyby któryś z promieni
słonecznych zapomniał o swojej nierozerwalnej więzi ze słońcem i wmówił sobie,
że musi walczyć o przetrwanie, stwarzając dla siebie niezależną od słońca
tożsamość i kurczowo jej się czepiając? Czyż śmierć takiej ułudy nie byłaby
ogromnym wyzwoleniem?
Chciałbyś mieć lekką śmierć? Wolałbyś umrzeć bez bólu, bez męki? Jeśli tak, co
chwila umieraj dla przeszłości i niech twoja obecność rozprasza swoim blaskiem
to ciężkie, tkwiące w pętach czasu ,ja”, o którym myślałeś, że jest prawdziwym
tobą.
Droga krzyżowa
Wiele osób twierdzi, że odnalazło Boga poprzez głębokie cierpienie. Używane w
tradycji chrześcijańskiej określenie „droga krzyżowa” ma chyba ten właśnie sens.
Przecież tym właśnie tutaj się zajmujemy.
Mówiąc ściśle, ludzie ci nie odnaleźli Boga poprzez cierpienie, póki bowiem
człowiek cierpi, znaczy to, że stawia opór. Odnaleźli Go zatem dzięki poddaniu –
całkowitej zgodzie na to, co j e s t, do której to wielkie cierpienie ich
zmusiło. Widocznie na jakimś poziomie uświadomili sobie, że sami tworzą własny
ból.
W jaki sposób stawiasz znak równości między poddaniem a odnalezieniem Boga?
Skoro opór i umysł są od siebie nieodłączne, zaprzestając oporu – poddając się –
kładziesz kres władzy umysłu nad tobą; zrzucasz z tronu uzurpatora, który się
pod ciebie podszywa; obalasz fałszywego bożka. Ulatniają się wszelkie osądy i
cały negatywizm. Otwiera się wtedy sfera Istnienia, którą dotychczas przesłaniał
umysł. Nagle pojawia się w tobie wielki, cichy bezruch, niezgłębiony spokój. W
spokoju tym trwa wielka radość. A w tej radości – miłość. A już w najskrytszym
rdzeniu – to, co święte, niezmierzone. To, czego nazwać nie sposób.
Nie nazywam tego doświadczenia „odnalezieniem Boga”, jak bowiem można odnaleźć
coś, czego nigdy się nie utraciło – samo życie, którym jesteś? Słowo „Bóg” ma
zbyt wąski sens – nie tylko z powodu tysięcy lat wypaczeń i nadużyć, jakim je
poddawano, lecz i dlatego, że zdaje się kryć za nim jakiś odrębny byt, który nie
jest tobą. Tymczasem Bóg jest samym Istnieniem, nie zaś istotą. Nie ma tu żadnej
relacji podmiotowo–przedmiotowej, żadnej dwoistości, żadnego rozziewu między
tobą a Bogiem. Świadomość, że Bóg istnieje, to najbardziej naturalne zjawisko
pod słońcem. Zdumiewające i niezrozumiałe wydaje się nie tyle to, że człowiek
zdolny jest uświadomić sobie istnienie Boga, ile właśnie fakt, że go sobie n i e
uświadamia.
Drogą krzyżową, o której wspomniałeś, wiedzie stary – do niedawna zresztą jedyny
– szlak ku oświeceniu. Ale nie bagatelizuj tego podejścia ani nie lekceważ jego
skuteczności. Nadal się ono sprawdza.
Droga krzyżowa polega na całkowitym odwróceniu wartości. Oto bowiem najgorsza
rzecz w życiu – twój krzyż – okazuje się najlepszą, jaka kiedykolwiek ci się
przydarzyła, gdyż zmusza cię do poddania, do „śmierci”, każe ci stać się niczym,
stać się jak Bóg, ponieważ Bóg także jest niczym.
Dla nieświadomej większości ludzi droga krzyżowa pozostaje w dzisiejszych
czasach drogą jedyną. Sporo muszą jeszcze wycierpieć, aby się przebudzić, a
zanim oświecenie stanie się zjawiskiem masowym, zapewne nastąpią straszliwe
kataklizmy. Ponieważ w procesie tym odzwierciedla się działanie pewnych
uniwersalnych praw, którym podlega wzrost świadomości, niejednokrotnie
przepowiadali go rozmaici wizjonerzy. Opisany został między innymi w Księdze
Objawienia, czyli Apokalipsie, choć oprawiono go tam w trudno zrozumiałą,
chwilami wręcz hermetyczną symbolikę. Cierpienia nie zsyła zaś ludziom Bóg, lecz
sami zadają je sobie, a także bliźnim; jest ono także dziełem pewnych
mechanizmów obronnych, którymi ziemia jako żywy, inteligentny organizm posłuży
się, aby uchronić się przed nawałą ludzkiego szaleństwa.
Na świecie przybywa jednak ludzi, którzy osiągnęli już taki poziom świadomości,
że nie muszą dalej cierpieć, zanim doznają oświecenia. Bardzo możliwe, że
należysz do ich grona.
Oświecenie wycierpiane – osiągnięte na drodze krzyżowej – dokonuje się w ten
sposób, że do królestwa niebieskiego zostajesz wtrącony siłą, chociaż gryziesz i
kopiesz. W końcu się poddajesz, ponieważ ból staje się nieznośny, ale zanim to
nastąpi, może cię boleć bardzo, bardzo długo. Gdy natomiast świadomie wybierasz
oświecenie, wyzbywasz się przywiązania, które dotychczas wiązało cię z
przeszłością i przyszłością, a twoje życie ogniskuje się odtąd w
teraźniejszości. Znaczy to, że przytakujesz temu, co jest. Ból przestaje ci być
potrzebny. Jak sądzisz, ile czasu musi jeszcze minąć, zanim zdołasz powiedzieć:
„Nie będę już przysparzał bólu, nie będę przysparzał cierpienia”? Jak długo
jeszcze musi cię boleć, zanim podejmiesz tę decyzję?
Jeśli wydaje ci się, że potrzebujesz więcej czasu, to owszem, dostaniesz go – a
wraz z nim więcej bólu. Czas i ból tworzą nierozłączną parę.
Swoboda wyboru
A co powiesz o ludziach, którzy najwidoczniej lubią cierpieć? Mam przyjaciółkę,
której facet fizycznie nią poniewiera, a jej poprzedni związek był pod tym
względem podobny. Dlaczego ona wybiera takich mężczyzn i czemu nie chce wycofać
się z obecnego układu? Dlaczego tak wiele osób wybiera ból?
Wiem, że czasownik „wybierać” to jedno z ulubionych słów Ery Wodnika, ale w tym
kontekście wydaje się ono trochę nie na miejscu. Mylące jest twierdzenie, że
ktoś „wybrał” zaburzony związek czy inną negatywną sytuację. Żeby wybrać, trzeba
być świadomym, i to bardzo. Bez świadomości nie masz wyboru. Pojawia się on
przed tobą dopiero wtedy, kiedy –wyzbywasz się utożsamienia z umysłem i jego
wytrenowanymi zagraniami, czyli stajesz się obecny. Póki do tego nie dojdziesz,
jesteś – w sensie duchowym – nieświadomy: ulegasz przymusowi myślenia,
odczuwania i działania zgodnego z tresurą, którą przeszedł twój umysł. Właśnie
dlatego Jezus powiedział: „Wybaczcie im, albowiem nie wiedzą, co czynią”. Nie ma
to nic wspólnego z konwencjonalnie pojmowaną inteligencją. Znałem wielu bardzo
inteligentnych i wykształconych ludzi, którzy byli zarazem całkowicie pozbawieni
świadomości, bez reszty utożsamieni z własnym umysłem. Gdy rozwoju umysłowego i
gromadzenia wiedzy nie równoważy proporcjonalny do nich wzrost świadomości,
istnieje ogromne ryzyko, że człowiek będzie nieszczęśliwy i ściągnie na siebie
katastrofę.
Twoja przyjaciółka tkwi w związku z mężczyzną, który nią pomiata, i nie jest to
pierwszy tego rodzaju związek w jej życiu. Dlaczego? Z powodu braku wyboru.
Posłuszny musztrze, której poddano go w przeszłości, umysł zawsze stara się
odtworzyć coś, co już zna – coś swojskiego. Niechby nawet bolało, byle by było
swojskie. Umysł zawsze lgnie do rzeczy znajomych. Nieznane jest niebezpieczne,
ponieważ nie podlega władzy umysłu. Właśnie dlatego nie lubi on obecnej chwili i
ją ignoruje. Gdy obecna chwila dociera do świadomości, powstaje luka nie tylko w
umysłowym nurcie, lecz także w kontinuum, które stanowią przeszłość i
przyszłość. Wszystko, co naprawdę nowe i twórcze, może przyjść na ten świat
jedynie przez tę lukę –jasną przestrzeń, mieszczącą w sobie bezmiar możliwości.
Może więc twoja przyjaciółka w wyniku utożsamienia z umysłem odtwarza wyuczony
niegdyś schemat, zgodnie z którym intymności nieodłącznie towarzyszy brutalność.
Albo odgrywa wpojony jej we wczesnym dzieciństwie scenariusz, wedle którego
niewiele jest warta i należy jej się wyłącznie kara. Możliwe też, że żyje w
znacznej mierze za pośrednictwem ciała bolesnego, ono zaś nieustannie szuka
kolejnych dawek bólu, żeby nimi się karmić. Jej mężczyzna postępuje tymczasem
według własnych bezwiednych schematów, które zazębiają się ze schematami twojej
przyjaciółki. Oczywiście sama stwarza ona sobie całą tę sytuację, ale czym lub
kim jest to ,Ja”, które dokonuje owego dzieła stworzenia? Wyniesioną z
przeszłości, myślowo-emocjonalną kliszą, niczym więcej. Po co wywoływać z tej
kliszy jakieś „ja”? Jeśli mówisz przyjaciółce, że sama wybrała ten stan czy też
układ, wpędzasz ją w jeszcze głębsze utożsamienie z umysłem. Ale czy naprawdę
jest ona właśnie tą umysłową kliszą? Czy ta klisza stanowi jej prawdziwe
jestestwo? Czy prawdziwa tożsamość twojej przyjaciółki bierze się z przeszłości?
Naucz przyjaciółkę, w jaki sposób może stanąć za własnymi myślami i emocjami
jako obserwatorka, przytomny świadek. Opowiedz jej o ciele bolesnym i o tym, jak
można się od niego uwolnić. Naucz ją świadomości ciała wewnętrznego. Pokaż, w
czym tkwi sens obecności. Gdy tylko uda jej się dotrzeć do potęgi
teraźniejszości, a więc wyrwać się spod władzy przeszłości i jej wytrenowanych
wzorców, zyska nareszcie swobodę wyboru.
Nikt nie wybiera zaburzeń, konfliktu, bólu. Nikt nie wybiera obłędu. Przydarzają
ci się one tylko dlatego, że jesteś nie dość obecny, aby rozpuścić przeszłość –
masz w sobie za mało światła, aby rozproszyć mrok. Nie jesteś naprawdę tutaj.
Jeszcze nie całkiem się przebudziłeś. Tymczasem więc twoim życiem kieruje
tresowany umysł.
Jeśli jesteś jedną z wielu osób, które mają zadawniony żal do rodziców, jeśli po
dziś dzień chowasz urazę o coś, co rodzice zrobili lub czego zaniechali, znaczy
to, że nadal tkwisz w przeświadczeniu, jakoby mieli oni swobodę wyboru i mogli
postąpić inaczej, ale nie chcieli. Na pozór zawsze wydaje się, że ludzie mogą
wybierać, lecz to czyste złudzenie. Póki twoim życiem kieruje umysł, podążający
głęboko wyjeżdżoną koleiną, póki jesteś swoim umysłem, jaki masz wybór?
Żadne-go. Przecież tak naprawdę wcale cię tu nie ma. Utożsamienie z umysłem to
stan mocno zaburzony, rodzaj obłędu. Prawie wszyscy w mniejszym lub większym
stopniu cierpią na tę chorobę. Lecz gdy sobie uświadomisz, na czym ona polega,
natychmiast ulatniają się wszelkie pretensje. Jak można mieć komuś za złe to, że
jest chory? Jedynym stosownym odzewem będzie współczucie.
Czyli nikt nic jest odpowiedzialny za to, co robi? Nie podoba mi się ta
koncepcja.
Jeśli kieruje tobą umysł, to mimo braku wyboru poniesiesz konsekwencje własnej
nieświadomości i przysporzysz światu cierpienia. Będziesz dźwigać brzemię lęku,
konfliktów, problemów, bólu. Stworzone w ten sposób cierpienie prędzej czy
później przemocą wtrąci cię w świadomość.
To, co mówisz o swobodzie wyboru, odnosi się też zapewne do zdolności
wybaczania. Człowiek musi osiągnąć pełną świadomość i poddać się, zanim zdoła
wybaczyć.
Słowo „wybaczenie” używane jest od dwóch tysięcy lat, ale większość ludzi nadaje
mu bardzo wąski sens. Nie możesz naprawdę wybaczyć sobie ani innym, póki
czerpiesz z przeszłości poczucie Ja”. Dopiero gdy dotrzesz do potęgi
teraźniejszości, która jest twoją własną potęgą, potrafisz autentycznie
wybaczyć. Przeszłość traci wtedy moc, a ty głęboko sobie uświadamiasz, że nic,
co w życiu zrobiłeś lub tobie zrobiono, nie zdoła choćby najlżejszym muśnięciem
dotknąć promiennej istoty tego, kim jesteś. Cała idea wybaczenia staje się
wówczas zbędna.
A jak dotrzeć do tego poziomu świadomości?
Kiedy poddajesz się temu, co j e s t, a tym samym stajesz się w pełni obecny,
przeszłość traci wszelką moc. Przestaje ci być potrzebna. Kluczem jest obecność,
teraźniejszość.
A po czym poznam, że już się poddałem?
Po tym, że przestanie ci się nasuwać to pytanie.
Wrocław 2001 
